пабы́ўка, -і, ДМ -бы́ўцы, мн. -і, -бы́вак, ж.

У выразе: на пабыўку (разм.) — у водпуск на кароткі час (пераважна пра ваеннаслужачых).

Адпусціць на пабыўку.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

лібрэ́та, нескл., н.

1. Слоўны тэкст тэатралізаванага музычна-вакальнага твора.

Л. оперы.

2. Кароткі пераказ зместу оперы, балета, п’есы.

3. План сцэнарыя для балета, кінафільма (спец.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

інтраду́кцыя, -і, ж.

1. Кароткі ўступ у некаторых музычных творах.

І. да балета.

2. перан. Уступная частка чаго-н.

І. ў гісторыю.

|| прым. інтрадукцы́йны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

аўтабіягра́фія, -і, ж.

1. Апісанне свайго жыцця; літаратурны жанр.

2. Афіцыйны дакумент, кароткі хранікальна-даведачны выклад пэўнай асобай асноўных падзей уласнага жыцця.

|| прым. аўтабіяграфі́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кургу́зый разг.

1. (короткий, тесный) каро́ткі, це́сны;

2. (короткохвостый, с обрезанным хвостом) курта́ты.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пяціміну́тны, ‑ая, ‑ае.

Які прадаўжаецца пяць мінут; вельмі кароткі. Пяцімінутны перапынак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Карно́ткі ’кароткі’ (зэльв. Сцяц.; Шатал.). Параўн. карнет (гл.) ’тс’, да карпаць (гл.). Непасрэднае ўтварэнне ад карнаты + суфікс ‑ъkъ, магчыма, пад уплывам кароткі. Пераход а > о або пад націскам (тыпу штаны > штонікі), або таксама па аналогіі з кароткі.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

палітгра́мата, ‑ы, ДМ ‑мэце, ж.

Кароткі курс асноўных, першапачатковых палітычных ведаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

каро́ценькі, ‑ая, ‑ае.

Зусім кароткі. [Птушачка] затрапятала над лістком сваімі кароценькімі крыльцамі. Ігнаценка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гно́ма, ‑ы, ж.

Кароткі выраз павучальнага характару, звычайна ў вершаванай форме; афарызм.

[Грэч. gnome.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)