Verbum

нахлусі́ць, -лушу́, -лу́сіш, -лу́сіць; -лу́шаны; зак., што, чаго і без дап.

Нагаварыць няпраўды, налгаць.

Гэта ж ён нахлусіў пра суседскага хлопца.

падхару́нжы, -ага, мн. -ыя, -ых, м.

У казацкіх войсках царскай арміі: званне, роўнае падпрапаршчыку, а таксама асоба, якая мела гэта званне.

канцэптуа́льны, -ая, -ае (кніжн.).

1. гл. канцэпцыя.

2. Які мае сур’ёзную самастойную канцэпцыю.

Гэта навуковая праца глыбока канцэптуальная.

|| наз. канцэптуа́льнасць, -і, ж.

генералі́сімус, -а, мн. -ы, -аў, м.

Самае высокае воінскае званне ў некаторых краінах, а таксама асоба, якая мае гэта званне.

Г.

Сувораў.

хры́шчаны і хрышчо́ны, -ая, -ае.

1. Які прыняў хрысціянства.

2. Тое, што і хросны.

Х. бацька.

Хрышчоная маці.

Гэта яго х. сын.

недарэ́чы.

1. прысл. Не ў час; не да месца.

Выступленне н.

2. у знач. вык. Не адпавядае абставінам.

Гэта паездка была н.

дадушы́, выкл. (разм.).

Ужыв. як падмацаванне пры запэўніванні каго-н. у чым-н., па знач. блізкае да слова «далібог».

Д., гэта праўда.

дзе́яцца, 1 і 2 ас. звычайна не ўжыв., дзе́ецца; незак. (разм.).

Рабіцца, адбывацца.

Сённяшні дзень — гэта водгулле ўсяго, што дзеецца ў свеце.