Verbum

пранікне́нне, -я, н.

1. гл. пранікнуць.

2. Пранікнёнасць, глыбокая шчырасць (кніжн.).

Гаварыць з пранікненнем.

шапяля́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е; незак.

Гаварыць невыразна, з шапялявым адценнем.

|| наз. шапяля́нне, -я, н.

шушу́каць, -аю, -аеш, -ае; незак. (разм.).

Шаптаць, гаварыць па сакрэце.

|| наз. шушу́канне, -я, н.

вастрасло́віць, -сло́ўлю, -сло́віш, -сло́віць; незак. (разм.).

Суправаджаць гаворку дасціпнымі выразамі, вострымі жартамі; гаварыць дасціпна, трапна.

хрыпа́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; незак. (разм.).

Хрыпла гаварыць, пакутаваць ад хрыпаты.

|| наз. хрыпа́нне, -я, н.

са́льнасць, -і, ж.

1. гл. сальны.

2. мн. -і, -ей. Непрыстойнасць, грубасць, цынічнасць.

Гаварыць сальнасці.

ша́мкаць, -аю, -аеш, -ае; незак.

Гаварыць невыразна, шапялявячы.

Ш. бяззубым ротам.

|| наз. ша́мканне, -я, н.

мармыта́ць, -мычу́, -мы́чаш, -мы́ча; -мычы́; незак.

Гаварыць ціха і невыразна; бубніць.

|| наз. мармыта́нне, -я, н.

размаўля́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е; незак.

Весці размову, гутарку; гаварыць з кім-н.

Р. усю дарогу.

ро́спач, -ы, ж.

Стан, пачуццё крайняй безнадзейнасці, упадку духу.

Быць у роспачы.

Гаварыць з роспаччу.