франкамо́ўны, ‑ая, ‑ае.
Які мае французскую мову ў якасці дзяржаўнай мовы (звычайна пра краіны Афрыкі — былыя французскія і бельгійскія калоніі).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
цыбу́р, ‑а, м.
Разм. Сцябло, звычайна тоўстае, пругкае. Пералезшы плот, Лабановіч ідзе школьным агародам, дзе тырчаць яшчэ цыбуры сланечнікаў. Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ша́ція, ‑і, ж.
Разм. Кампанія, група людзей (звычайна заганных, недастойных паводзін). — Зірні — святая шація пайшла! — штурхануў мяне раптам Кастусь. Брыль.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Мішу́тка ’маленькая падушачка’ (шкл., Мат. Маг.). Відаць, балтызм. Параўн. mišùotas ’стракаты, рознакаляровы’. Такія падушачкі звычайна вышываліся каляровымі ніткамі.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Тылылы́ — пра балбатню: пыча́лі ны пяць часоў тылылы́… (мсцісл., Нар. лекс.), звычайна ў спалучэнні біць тылылы́ ‘гультаяваць, займацца нявартаснымі справамі’ (Янк. БФ, Сержп. Прык.). Параўн. укр. тили‑ли́, тілі‑лі́ — позняе гукаперайманне з частковай рэдуплікацыяй (Смаль-Стоцкі, Приміт., 59). Звычайна ў музычных прыпевах; рус. дыял. талалы́‑балалы́ і пад. (Фасмер, 4, 14; ЕСУМ, 5, 507). Гл. талала, тылі-тылі.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Па́раснік ’маладыя парасткі дрэў або іншых раслін’ (ТСБМ), ’малады лес, звычайна хваёвы’ (Сл. ПЗБ). Ад парасці́ з суф. ‑нік.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Ро́жаны ’родны’ (Нас.). Магчыма, уплыў польск. rodzony ’тс’, звычайна з прыстаўкамі ‑ро́джаны (напр., наро́джаны). Да род 1, радзіць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
паз, -а, мн. -ы́, -о́ў, м.
1. Вузкая шчыліна або выемка, у якую ўстаўляюць выступ другога прадмета пры замацаванні.
2. Вузкая доўгая шчыліна паміж бярвёнамі, брусамі, якая звычайна запаўняецца мохам.
|| прым. па́завы, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
ме́рзнуць, -ну, -неш, -не; мёрз, ме́рзла; -ні; незак.
1. Рабіцца вельмі халодным, калець, дубянець.
2. (1 і 2 ас. звычайна не ўжыв.). Гінуць ад марозу, вымярзаць.
|| зак. зме́рзнуць, -ну, -неш, -не; змёрз, зме́рзла; -ні.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
метро́ўка, -і, ДМ -ро́ўцы, мн. -і, -ро́вак, ж. (разм.).
1. Мерка (звычайна двухметровая), пры дапамозе якой падлічваюць што-н. у метрах.
2. Пра дровы, дошкі і пад. даўжынёю ў адзін метр.
Дошка-м.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)