кардыёлаг, ‑а, м.

Урач, які лечыць сардэчныя хваробы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

траўмато́лаг, ‑а, м.

Урач, спецыяліст у галіне траўматалогіі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

уро́лаг, ‑а, м.

Урач, спецыяліст у галіне ўралогіі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

хіру́рг, ‑а, м.

Урач, спецыяліст у галіне хірургіі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эндакрыно́лаг, ‑а, м.

Урач, спецыяліст у галіне эндакрыналогіі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эпідэміёлаг, ‑а, м.

Урач, спецыяліст па эпідэмічных хваробах.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Ле́каж ’урач’ (даўгаўп., Сл. паўн.-зах.) запазычана з польск. lekarz ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

нако́жник​I мед., разг. ура́ч (ле́кар, до́ктар) па ску́рных хваро́бах.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

данты́ст, ‑а, М ‑сце, м.

Зубны урач, зубны тэхнік.

[Фр. dentiste.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вушні́к, ‑а, м.

Разм. Урач, які лечыць хваробы вуха.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)