Трубаду́р ‘сярэдневяковы паэт-пясняр’, ‘той, хто ўслаўляе каго- ці што-небудзь’ (ТСБМ), ‘паэт-пясняр, лірнік’ (Некр. і Байк.). Еўрапеізм, у аснове якога франц. troubadour, што ўзыходзіць да нар. лац. *tropāre ‘вершаваць, спяваць’ (Рэйзак, 677; ЕСУМ, 5, 654).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ветравінне (паэт.) ’вецер’ (КТС, П. Трус). Параўн. укр. вітрові́ння ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ветралюб (паэт.) ’дуб’ (КТС). Новаўтварэнне ад вецер і любіць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

парфірано́сны, ‑ая, ‑ае.

Уст. паэт. Адзеты ў парфіру; велічны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паэтэ́са, ‑ы, ж.

Жан. да паэт (у 1 знач.).

[Фр. poétese.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бурапе́ніць, ‑ніць; незак.

Паэт. Бурліць, кіпець (пра жыццё, дзейнасць).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

жы́цейка, ‑а, н.

Нар.-паэт. Памянш.-ласк. да жыта.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

элегі́ст, ‑а, М ‑сце, м.

Паэт, які піша элегіі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Вінаспад (паэт.) ’багацце він’ (КТС, К. Крапіва). Новаўтварэнне па тыпу вадаспад (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

лукамо́р’е, ‑я, н.

Уст. паэт. Звілісты марскі бераг або заліў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)