сла́ўны, -ая, -ае.

1. Які набыў славу або варты яе; славуты.

Вера Харужая — слаўная дачка беларускага народа.

2. Харошы, прыемны, добры, які выклікае прыхільнасць, дае радасць.

Слаўнае дзіця.

С. дзянёк.

Слаўную пабудавалі хату.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

цэсарэ́ўна, ‑ы, ж.

1. Жонка цэсарэвіча.

2. Дачка цара.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Вайту́ўна ’дачка войта’ (Мал.). З польск. wojtówna ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

каралёў, ‑лёва.

Які належыць каралю (у 1 знач.). Каралёва дачка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Вайто́ўна ’дачка войта’ (Гарэц.). Рус. смал. войтовна. Да войт.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

прыёмыш, ‑а, м.

Разм. Прыёмны сын або прыёмная дачка. Узяць прыёмыша.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пра́ўнучка, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак; ж.

Дачка ўнука ці ўнучкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прапра́ўнучка, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак; ж.

Дачка праўнука ці праўнучкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дачу́шка, ‑і, ДМ ‑шцы; Р мн. ‑шак; ж.

Памянш.-ласк. да дачка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

уну́чка, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак; ж.

Дачка сына або дачкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)