цішыня́, -і́, ж.

1. Адсутнасць шуму, гукаў; маўчанне.

Вакол была незвычайная ц.

2. Душэўны спакой, уціхаміранне.

У душы — ц. і супакаенне.

3. перан. Адсутнасць баявых дзеянняў; зацішша.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

лёгкавымо́ўны, ‑ая, ‑ае.

Які лёгка вымаўляецца. Лёгкавымоўнае спалучэнне гукаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

назаліза́цыя, ‑і, ж.

Спец. Вымаўленне гукаў з насавым адценнем.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рох, выкл.

Ужываецца гукапераймальна для абазначэння характэрных гукаў свіней.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фана́цыя, ‑і, ж.

Спец. Гучанне голасу і гукаў мовы.

[Фр. phonation.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вакалі́зм, ‑у, м.

Спец. Сістэма або сукупнасць галосных гукаў мовы.

[Ад лац. vocalis — галосны гук.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

глу́хасць, ‑і, ж.

Уласцівасць глухога. Звонкасць і глухасць зычных гукаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

іміта́цыя ж., в разн. знач. имита́ция;

і. гу́каў — имита́ция зву́ков;

і. ду́бу — имита́ция ду́ба

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

камбінато́рыка, ‑і, ДМ ‑рыцы, ж.

Раздзел матэматыкі, які вывучае, колькі магчымых злучэнняў элементаў існуе ў зададзеным канечным мностве.

•••

Камбінаторыка гукаў — раздзел фанетыкі, які вывучае магчымасці спалучэння гукаў у звязнай мове.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ако́рд, -а, М -дзе, мн. -ы, -аў, м.

Гарманічнае спалучэнне некалькіх музычных гукаў рознай вышыні.

Узяць а. на баяне.

Заключны а. (таксама перан.: заключнае дзеянне).

|| прым. ако́рдавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)