магістра́льны, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да магістралі; галоўны, асноўны. Магістральная шаша. Магістральная вуліца. Магістральны напрамак.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
выка́знік, -а, м.
1. У граматыцы: галоўны член сказа, які абазначае дзеянне ці стан прадмета, выражанага дзейнікам.
2. Тое, што і выразнік.
Францішак Багушэвіч — в. думак і спадзяванняў простага народа.
|| прым. выка́знікавы, -ая, -ае (да 1 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
о́бер-канду́ктар, ‑а, м.
Уст. Галоўны кандуктар. — Тут, на Новым Свеце, — гэта за чыгункаю — ёсць обер-кандуктар. Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
протапрэсві́тэр, ‑а, м.
Галоўны свяшчэннік у некаторых вялікіх саборах, а ў дарэвалюцыйнай Расіі — у ваенным і прыдворным ведамствах.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
тамбурмажо́р, ‑а, м.
Галоўны палкавы барабаншчык у французскай арміі 17–19 стст. і ў рускай арміі 19 ст.
[Фр. tambour-major.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Сталі́ца ‘галоўны горад дзяржавы; цэнтр’ (ТСБМ, Некр. і Байк.), столі́ца ‘цэнтр чаго-небудзь’ (ТС), ст.-бел. столица ‘тс’ (XVII ст., Карскі, 1, 415). З польск. stolica ‘трон, галоўны горад’ як чэшскае семантычнае запазычанне, гл. Басай-Сяткоўскі, Słownik, 340; Кохман, Stosunki, 129–130.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
асноватво́рны, ‑ая, ‑ае.
Кніжн. Які дае аснову (у 3 знач.) чаму‑н.; асноўны, галоўны. Асноватворныя працы класікаў марксізма-ленінізма.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Главполитпросве́т м. (Гла́вный поли́тико-просвети́тельный комите́т) ист. Галоўпалітасве́та, -ты ж. (Гало́ўны палі́тыка-асве́тны камітэ́т).
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
◎ Першажэ́дны ’выдатны, адмысловы’ (гродз., Жыв. НС). З польск. pierwszorzędny ’адзін з першых, галоўны’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
ура́ч, ‑а, м.
Асоба з вышэйшай медыцынскай адукацыяй; доктар. Зубны урач. Санітарны урач. Урач-тэрапеўт. Участковы урач. Галоўны урач санаторыя.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)