грунт, -у, М -нце, мн. грунты́, -о́ў, м.

1. Глеба, зямля.

Гліністы г.

2. Цвёрдае дно пад вадой.

Убіць па́лі ў г.

3. Слой рэчыва, якім пакрыта палатно ці дрэва, прызначаныя для жывапісу.

Нанесці г. на палатно.

4. перан. Тое галоўнае, на чым асноўваецца, грунтуецца што-н.

|| прым. грунтавы́, -а́я, -о́е (да 1 і 3 знач.).

Грунтавыя воды.

Грунтавая дарога (не брукаваная). Грунтавыя фарбы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вадазбо́р м.

1. -ру (собирание воды) водосбо́р;

2. -ра тех. водосбо́р

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

нанасі́ць сов. наноси́ть;

н. вады́ ў бо́чку — наноси́ть воды́ в бо́чку

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прыхварну́ць, ‑ну, ‑неш, ‑не; ‑нём, ‑няце; зак.

Разм. Тое, што і прыхварэць. — Што яму зробіцца, твайму дзіцяці? Мала што там прыхварнула — паправіцца. Крапіва. [Пятрок] прыхварнуў трохі, дык задарма павезлі лячыць на цёплыя воды... Рылько.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ізбе́г ’уцякач’ (Нас.), параўн. рус. арханг., паўн. избе́г воды ’канец адліву’, ст.-рус. избѣгъ ’уцёкі’ (1340 г.), ’праход у гарах; месца, дзе можна выйсці’. Відаць, працягвае ст.-рус. избѣгъ — бязафікснае ўтварэнне ад избегати ’ўцякаць’. Гл. бег. У бел. мове перанос назвы дзеяння на асобу па яе схільнасці да адпаведнага дзеяння.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

водосбо́р​I

1. (собирание воды) вадазбо́р, -ру м.;

2. техн. вадазбо́р, -ра м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

аэра́ция спец. аэра́цыя, -цыі ж.;

аэра́ция воды́ (зда́ний, по́чвы) аэра́цыя вады́ (пабудо́ў, гле́бы).

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ки́слый в разн. знач. кі́слы;

ки́слая соль хим. кі́слая соль;

ки́слое молоко́ кі́слае малако́;

ки́слые во́ды (исто́чники, ключи́) кі́слыя во́ды (крыні́цы);

ки́слые щи кі́слая капу́ста;

ки́слая улы́бка кі́слая ўсме́шка;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

водапрыёмнік, ‑а, м.

Гідратэхнічнае збудаванне, якое служыць для забірання вады з рэк, азёр, вадасховішч і пад. Нямала было трывог і сумненняў, калі вясною рунь пакрывалася ільдом, а водапрыёмнік не паспяваў прымаць з палёў талыя воды. «Беларусь».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

замуці́ць сов. (сделать мутным) замути́ть, взмути́ть;

◊ вады́ не заму́ціць — воды́ не замути́т

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)