акраве́рш, ‑а, м.

Верш, у якім пачатковыя літары радкоў складаюць якое‑н. імя, слова або фразу.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

завучы́ць, ‑вучу, ‑вучыш, ‑вучыць; зак., што.

Вучачы, запомніць, засвоіць; вывучыць. Завучыць верш на памяць. Завучыць формулу.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

александри́йский александры́йскі;

александри́йский стих александры́йскі верш;

александри́йская бума́га александры́йская папе́ра;

александри́йский лист фарм. александры́йскі ліст.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

александры́йскі

I александри́йский;

○ ~кая папе́ра — александри́йская бума́га;

а. ліст — александри́йский лист

II: а. верш александри́йский стих

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

эпітала́ма, ‑ы, ж.

1. У старажытных грэкаў і рымлян — віншавальная песня маладым.

2. Верш, напісаны з выпадку шлюбу.

[Ад грэч. epithalámios — вясельны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гла́дкі, -ая, -ае.

1. Роўны, без упадзін і выступаў.

Г. стол.

Гладкая пляцоўка.

2. перан. Просты, лёгкі для разумення (пра мову, верш, думкі і пад.).

Г. стыль.

Лектар гаварыў гладка (прысл.).

3. Сыты, адкормлены (разм.).

Гладкія коні.

Г. пан.

|| наз. гла́дкасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Па́ўза ’кароткі перапынак у гучанні’ (ТСБМ). Праз польск. (pauza) ці рус. (па́уза) мову з ням. Pause, якое з лац. pausa < ст.-грэч. παῦσις ’перапынак’ < παύω ’канчаю, прыпыняю’ (Верш. Сл., 4, 93; Фасмер, 3, 218).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

адто́чаны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад адтачыць.

2. у знач. прым. перан. Дасканалы па форме. Адточаны верш.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

трыяле́т, ‑а, М ‑леце, м.

Верш з васьмі радкоў, дзе чацвёрты і сёмы паўтараюць першы радок, а восьмы — другі, пры гэтым увесь верш мае дзве рыфмы. [Максім Багдановіч] быў умелы майстар верша — і перад чытачом упершыню разгарнуліся беларускія папірусы пентаметраў і ярка зазвінелі не чутыя на гэтай мове беларускія тэрцыны, трыялеты, актавы... Клышка.

[Фр. triolet.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

расстано́ўка, -і, ДМ -но́ўцы, ж.

1. гл. расставіць.

2. Р мн. -но́вак. Парадак, паслядоўнасць у размяшчэнні чаго-н.

Правільная р. знакаў прыпынку.

3. Р мн. -но́вак. Кароткая паўза пры размове, пры выкананні чаго-н.

Чытаць верш з расстаноўкай.

|| прым. расстано́вачны, -ая, -ае (да 3 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)