саладжа́васць, ‑і, ж.
Уласцівасць саладжавага. Саладжавасць піва. □ Печку Алесь недалюбліваў за саладжавасць усмешачкі і лясканне абцасамі, хоць гэта і вельмі тут прыдалося. Брыль.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
самавыхвале́нне, ‑я, н.
Усхваленне, праслаўленне самога сябе, сваіх заслуг, здольнасцей і пад. Лабановіч заўважыў схільнасць рэдактара да самавыхвалення і вырашыў скарыстаць гэта. Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
свякро́ў, свекрыві, ж.
Маці мужа. — Матка! А калі гэта да нас Шпак з будкі прыходзіў? — спытала адна маладзіца сваю свякроў, бабку Тацяну. Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
скурадзёр, ‑а, м.
Разм. Тое, што і скуралуп. [Бабка:] — Скурадзёр, мая ўнучачка, гэта такі чалавек, які здзірае скуру з забітага каня ці каровы... Каліна.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
старычы́на, ‑ы, м.
Разм. Стары чалавек. Гэта быў каржакаваты, крэпкі і ўвішны яшчэ старычына з доўгім чырвоным носам і вострымі, пранізлівымі вачамі. Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
суднаваджэ́нне, ‑я, н.
1. Майстэрства ваджэння суднаў пэўным курсам.
2. Сукупнасць навуковых дысцыплін і практычных прыёмаў, на якіх грунтуецца гэта майстэрства. Курс суднаваджэння.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
узнервава́ць, ‑нервую, ‑нервуеш, ‑нервуе; зак., каго.
Разм. Моцна ўсхваляваць, вывесці з раўнавагі. Саша і Аляксей міжвольна засмяяліся. Гэта яшчэ больш узнервавала Рабушку. Новікаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
уперава́лку, прысл.
Разм. Ісці, рухацца, перавальваючыся з боку па бок. — Я вам кажу, што гэта Польшч[а] ўжо, — гаварыў.. [Калодка], уперавалку сігаючы за Міколам. Брыль.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
улыба́ться несов.
1. усміха́цца;
он ве́село улыба́лся ён ве́села ўсміха́ўся;
2. перен. (благоприятствовать) разг. спрыя́ць;
жизнь, судьба́ ему́ улыба́лись жыццё, до́ля яму́ спрыя́лі;
3. перен., разг. (нравиться) падаба́цца, быць даспадо́бы; (привлекать) ва́біць;
э́то мне улыба́ется гэ́та мне даспадо́бы (падаба́ецца);
ему́ э́то не улыба́ется яго́ гэ́та не ва́біць, яму́ гэ́та не падаба́ецца (не даспадо́бы);
4. перен. (предстоять) ме́цца (мець), быць; (предвидеться) прадба́чыцца; (выпадать) выпада́ць;
сча́стье не ча́сто улыба́лось ему́ шча́сце не ча́ста выпада́ла яму́.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
заня́ць, займу́, зо́ймеш, зо́йме; займі́; заня́ты; зак.
1. што. Запоўніць сабой якую-н. прастору, прамежак часу.
Кнігі занялі ўсю паліцу.
Гэта работа зойме ў нас дні два.
2. што. Размясціцца дзе-н.; уступіць куды-н., авалодаўшы чым-н.
З. месца ў вагоне.
З. кватэру.
Полк штурмам заняў варожы гарнізон.
З. крэпасць.
3. перан., каго (што). Зацікавіць, цалкам захапіць.
Мяне заняла гэта работа.
4. каго (што). Даць работу, занятак каму-н.
З. на ўроку ўсіх вучняў.
З. гасцей размовамі.
5. што. У спалучэнні з некаторымі назоўнікамі: заняць пасаду.
З. вакансію.
З. месца малодшага навуковага супрацоўніка.
З. кафедру ў інстытуце.
6. каго-што. Захапіць, збіраючы ў адно месца і гонячы куды-н. (пра жывёлу).
З. статак і гнаць дадому.
7. што. Распачаць.
З. шырокі пракос.
◊
Дух заняло (разм.) — стала цяжка дыхаць ад чаго-н. (хвалявання, хуткага руху і пад.).
Мову заняло каму — страціў здольнасць гаварыць.
|| незак. займа́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е (да 1—5 і 7 знач.).
|| наз. заня́цце, -я, н. (да 2 і 4 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)