кату́х, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.
1. Невялікі хлеў або адгароджанае месца ў хляве.
К. для свіней.
2. перан. Пра цёмны, малы пакой або хату (разм.).
Сем гадоў жыву ў гэтым катуху.
|| памянш. катушо́к, -шка́, мн. -шкі́, -шко́ў, м.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
індэтэрміні́зм, -у, м.
Супрацьлеглая дэтэрмінізму канцэпцыя, якая адмаўляе ўсеагульную заканамернасць і прычынную залежнасць і абумоўленасць у прыродзе і грамадстве і сцвярджае наяўнасць станаў або падзей, для якіх прычына не існуе або не можа быць вызначана.
|| прым. індэтэрміністы́чны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
пля́снуць, -ну, -неш, -не; -ні; зак.
1. каго і без дап. Ударыць далонню аб далонь або далонню па кім-, чым-н.
П. па твары.
2. што. Кінуць з шумам або ўпасці з шумам (разм.).
П. мокрую анучу аб падлогу.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
лейтэна́нт, -а, М -нце, мн. -ы, -аў, м.
Афіцэрскае званне або чын у арміі, флоце, міліцыі, а таксама асоба, якая носіць гэта званне або мае гэты чын.
Малодшы л. (першае афіцэрскае званне).
|| прым. лейтэна́нцкі, -ая, -ае і лейтэна́нтаў, -ава.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
губа́сцік, ‑у, м.
Аднагадовая або шматгадовая травяністая расліна сямейства залознікавых з сінімі, чырвонымі або светла-жоўтымі кветкамі ў крапінку.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
дыяпазіты́ў, ‑тыва, м.
Фатаграфічны пазітыўны здымак на шкле або празрыстай плёнцы, які разглядаецца на прасвет або праектуецца на экран.
[Ад грэч. diá — праз і лац. positivus — дадатны.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
падпалко́ўнік, ‑а, м.
Званне або чын афіцэра ў арміі, рангам ніжэй палкоўніка. // Асоба, якая мае гэтае званне або чын.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пунсо́н, ‑а, м.
Спец. Металічны брусок або пласцінка з рэльефным адбіткам літары або знака, якія выкарыстоўваюцца для выціскання матрыцы.
[Фр. poinçon.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
эктапаразі́ты, ‑аў; адз. эктапаразіт, ‑а, М ‑зіце, м.
Расліны або жывёлы, якія паразітуюць на паверхні жывёльнага або расліннага арганізма.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
памі́ж, прыназ.
1. з Р або Т. Ужыв. для ўказання становішча прадмета або праяўлення дзеяння ў перамежку, пасярэдзіне чаго-н.
П. акном і сталом.
П. хмар.
П. двух агнёў (перан.). П. дзесяццю і дванаццаццю гадзінамі.
2. з Т або Р. Ужыв. для ўказання на групу прадметаў або асоб, у асяроддзі якіх наглядаюцца ўзаемасувязі, узаемаадносіны, узаемадзеянне.
П. намі ёсць дамоўленасць.
П. старымі сябрамі або п. старых сяброў стаў назірацца разлад.
П. намі (па сакрэце).
3. з Т. Служыць для ўказання на супастаўленне якіх-н. прадметаў, асоб, з’яў.
Розніца п. прыказкай і прымаўкай.
4. з Т. Служыць для абазначэння якой-н. групы прадметаў ці асоб, у межах якой адбываецца размеркаванне, падзел чаго-н.
Размеркаваць працу п. супрацоўнікамі.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)