Verbum

фібро́з, ‑у, м.

Паталагічны працэс развіцця валакністай злучальнай тканкі ў якім‑н. арганізме.

[Лац. fibra — валакно.]

надхрасто́чніца, ‑ы, ж.

Спец. Знадворны слой злучальнай тканкі храстка ў пазваночных жывёл і чалавека.

ультраструкту́ра, ‑ы, ж.

Вельмі дробная, электронна-мікраскапічная структура (клеткі, храмасомы і пад.). Ультраструктура тканкі.

інерва́цыя, ‑і, ж.

Забяспечанасць якога‑н. органа або тканкі нервовымі клеткамі і валокнамі. Інервацыя сэрца.

[Ад лац. in — у і nervus — нерв.]

кровазліццё, ‑я, н.

Зліццё крыві з пашкоджаных сасудаў у органы і тканкі. Кровазліццё ў мозг.

перыферы́чны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Размешчаны на паверхні, аддалены ад цэнтра. Перыферычныя тканкі. Перыферычная нервовая сістэма.

цыро́з, ‑у, м.

Спец. Зморшчванне і дэфармацыя органа ў выніку разрастання ў ім злучальнай тканкі.

[Ад грэч. kirros — жоўты.]

цытадыягно́стыка, ‑і, ДМ ‑тыцы, ж.

Распазнаванне хваробы спосабам мікраскапічнага даследавання клетачных элементаў тканкі цела.

[Ад грэч. kýtos — ёмішча, клетка і diagnōstikós — здольны распазнаваць.]

рэцыпіе́нт, ‑а, М ‑нце, м.

Спец. Чалавек або жывёліна, якім перасаджваюць орган, тканкі, клеткі іншага арганізма.

[Ад лац. recipiens, recipientis — які атрымлівае, прымае.]