вы́ручыць сов., в разн. знач. вы́ручить;

в. з бяды́ — вы́ручить из беды́;

в. у дзень сто рублёў — вы́ручить в день сто рубле́й

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

стоаблі́чны, ‑ая, ‑ае.

Кніжн. Шматаблічны, мнагалікі, літаральна, які мае сто вобразаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

стокле́тачны, ‑ая, ‑ае.

Які раздзелены на сто клетак (пра шашачную дошку).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

стогадо́вы, ‑ая, ‑ае.

1. Які прадаўжаецца сто год. Стогадовая вайна.

2. Узростам у сто год; які існуе сто год. Змрочна маўчалі стогадовыя Стах Барысевіч — Кальчуга і Лук’ян Сіпайла. Караткевіч. // Вельмі стары. Мяснікоў неяк казаў, што хлеб добры аднадзённы, віно стогадовае, а дружба вечная. Гурскі.

3. Які мае адносіны да стагоддзя (у 2 знач.). Стогадовы юбілей.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

наба́віць, -ба́ўлю, -ба́віш, -ба́віць; -ба́ўлены; зак., што і чаго.

Прыбавіць, дабавіць звыш таго, што было, што ўстаноўлена.

Н. сто рублёў.

|| незак. набаўля́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е.

|| наз. наба́ўка, -і, ДМ -ба́ўцы, мн. -і, -ба́вак, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

стовярсто́вы, ‑ая, ‑ае.

Працягласцю ў сто або больш вёрст; шматвярстовы. Стовярстовае балота.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

стогало́вы, ‑ая, ‑ае.

Які мае сто або больш галоў; шматгаловы. Стогаловы дракон.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

стограмо́вы, ‑ая, ‑ае.

Вагой (ёмістасцю) у сто грамаў. Стограмовая гіра. Стограмовая бутэлечка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дакла́дчык, ‑а, м.

Той, хто робіць даклад (у 1 знач.). Даць заключнае слова дакладчыку. □ — Наш калгас можа даць не менш як сто пяцьдзесят цэнтнераў мяса і па восемсот малака на кожныя сто гектараў, — гаварыў дакладчык. Дуброўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

стосве́чкавы, ‑ая, ‑ае.

Разм. Які мае сілу святла ў сто свечак. Стосвечкавая лямпа.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)