сочини́тель

1. уст. пісьме́ннік, -ка м., літара́тар, -ра м.;

2. (лгун) разг. піса́ка, -кі м., вы́думшчык, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бытапіса́ць, ‑пішу, ‑пішаш, ‑піша; незак., што і без дап.

Апісваць, паказваць быт. Пісьменнік .. непасрэдна адклікаўся на «поклічы жыцця», бытапісаў разнастайныя праяўленні новага грамадскага ладу. Перкін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

другара́дны, ‑ая, ‑ае.

Не асноўны, не самы важны, малаістотны. Другараднае пытанне. Другарадная роля. // Не першы, не лепшы па сваіх якасцях; пасрэдны. Другарадны пісьменнік. Другарадны спявак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

глыбакаду́мны, ‑ая, ‑ае.

1. Які выказвае глыбокія думкі; удумлівы, праніклівы. Глыбакадумны пісьменнік. // Поўны глыбокіх, важных думак. Глыбакадумны даклад.

2. Уласцівы ўдумліваму, пранікліваму чалавеку; засяроджаны. Глыбакадумны выгляд.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

разнапла́навы, ‑ая, ‑ае.

Які выступае ў розных планах, ахоплівае розныя аб’екты чаго‑н. Разнапланавы раман. Разнапланавы пісьменнік. □ Платонаў стаў самым разнапланавым акцёрам, акцёрам найшырэйшага дыяпазону. Сабалеўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

закасне́лы, ‑ая, ‑ае.

Які закаснеў, зрабіўся косным; закаранелы. Пісьменнік востра высмейваў п’янства, забабоны, адсталыя людскія звычаі, закаснелыя традыцыі старога быту. Казека. // Непапраўны, непадатлівы да змен. Закаснелы гандляр.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

публіцы́ст, ‑а, М ‑сце, м.

Пісьменнік, які піша творы на грамадска-палітычныя тэмы. Якуб Колас з’яўляецца паэтам шырокага літаратурнага дыяпазону, выдатным празаікам.., драматургам, сатырыкам і публіцыстам. «Полымя».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Дагма́тык ’дагматык’ (БРС). Запазычанне з рус. мовы. Параўн. рус. догматик, якое Шанскі (1, Д, Е, Ж, 151) лічыць уласна рус. словам, якое ў сучасным значэнні адзначаецца ў слоўніках з 1891 г. (раней яно мела некалькі іншую семантыку: ’царкоўны пісьменнік, які тлумачыць дагматы веры’, ’від царкоўных песнапенняў’). Першакрыніцай рус. слова з’яўляецца грэч. δογματικός, якое ўжывалася як эпітэт вядомых багасловаў.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

гумані́ст, ‑а, М ‑сце, м.

1. Чалавек, прасякнуты ідэямі гуманізму (у 1 знач.). Пісьменнік-гу маніст.

2. Прадстаўнік гуманізму (у 2 знач.). Беларускі асветнік, першадрукар і гуманіст Францыск (Георгій) Скарына.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

заскару́зласць, ‑і, ж.

Уласцівасць і стан заскарузлага. Працэс нараджэння новага характару пісьменнік бачыў у барацьбе новага са старым унутры самога чалавека праз пераадоленне.. адасобленасці і заскарузласці, узрошчаных старой, дарэвалюцыйнай вёскай. Барсток.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)