во́дступ, ‑у, м.

Свабоднае месца паміж лініяй шэрагу прадметаў і прадметам, які знаходзіцца на нейкай адлегласці ад гэтай лініі. Тэатры, клубы і палацы піянераў будуюцца з водступам ад лініі дамоў. «Полымя».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

расчарці́ць, -чарчу́, -чэ́рціш, -чэ́рціць; -чэ́рцім, -чэ́рціце, -чэ́рцяць; -чэ́рчаны; зак., што.

Нанесці на што-н. штрыхі, лініі ў патрэбных кірунках.

Р. паперу.

|| незак. расчэ́рчваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. расчэ́рчванне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

разліне́іць, -е́ю, -е́іш, -е́іць; -е́ены; зак., што.

Правесці на паперы лініі для пісання па іх або паміж імі.

Р. ліст паперы.

|| незак. разліне́йваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. разліне́йванне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

перасяка́льны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які можа або здольны перасякацца. Перасякальныя лініі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

разлуча́льнік, ‑а, м.

Апарат для разлучэння і пераключэння ўчасткаў высакавольтнай лініі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

раз’ядна́льнік, ‑а, м.

Апарат для раз’яднання і пераключэння ўчасткаў высакавольтавай лініі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Вупі́сваць (рожу) ’праводзіць лініі нажом вакол хворага месца’ (КСТ). Гл. выпісваць ’пісаць’, адносна фанетыкі параўн. вузіра́ць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Лінава́ць ’праводзіць паралельныя лініі на паперы, лінеіць’ (Нас., ТСБМ, КЭС, лаг.). Запазычана з польск. linować, liniować ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

парале́льны, -ая, -ае.

1. Які з’яўляецца паралеллю (у 1 знач.).

Паралельныя лініі.

2. перан. Такі ж, падобны, які адбываецца адначасова і побач з чым-н.

Паралельныя з’явы.

|| наз. парале́льнасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

разго́рнуты, -ая, -ае.

1. Шырокі, падрабязны.

Р. план.

Р. сказ (які мае паясняльныя словы).

2. Шырока арганізаваны.

Разгорнутае спаборніцтва.

3. Размешчаны ў шырыню па лініі фронту (спец.).

|| наз. разго́рнутасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)