аблясі́ць, ‑ляшу, ‑лясіш, ‑лясіць; ‑лясім, ‑лесіце; зак., што.

Засадзіць лесам якую‑н. плошчу, мясцовасць. Аблясіць пясчаныя землі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паадваёўваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго-што.

Адваяваць, завалодаць усім, многім або ўсімі, многімі. Паадваёўвалі свае землі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

славя́ншчына, ‑ы, ж.

Уст.

1. Зневаж. Царкоўнаславянскія звароты і выразы ў рускай мове.

2. Славянскія землі, краіны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

землепрахо́дзец, ‑дца, м.

Даўнейшая назва падарожніка-даследчыка, які адкрываў невядомыя для яго часу землі. Рускі землепраходзец Сямён Дзяжнёў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вторга́ться несов.

1. урыва́цца;

вторга́ться в чужи́е зе́мли урыва́цца ў чужы́я зе́млі;

2. (вмешиваться) уме́швацца.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

абно́ўлены, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад абнавіць.

2. у знач. прым. Якому нададзены новыя якасці; палепшаны. Абноўленыя землі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

абязлю́дзіць, ‑джу, ‑дзіш, ‑дзіць; зак., што.

Зрабіць бязлюдным, пустэльным. Беззямелле, а значыць — звязанае з ім адыходніцтва, магло абязлюдзіць землі. Караткевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Падале́шнік ’род шматгадовых травяністых раслін сямейства кірказонавых’ (ТСБМ), падалешнікі ’род грыбоў’ (Грыг.). Да альха (гл.). У назвах грыбоў, па назіраннях Яшкіна (Бел.-рус. ізал., 99), беларуска-руская ізалекса (паўн.-усх. Беларусь — наўгародскія, пскоўскія і цвярскія землі).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

размежава́ць сов.

1. прям., перен. размежева́ть;

р. зе́млі — размежева́ть зе́мли;

2. разграни́чить;

р. паня́цці — разграни́чить поня́тия

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

водапаліўны́, ‑ая, ‑ое.

Які паліваецца вадой. Водапаліўныя землі. // Прызначаны, прыстасаваны для паліву вадой. Уздоўж бульвара, спыняючыся ля кожнага дрэва, пасоўвалася водапаліўная машына. Карпаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)