высо́кі, ‑ая, ‑ае.
1. Вялікі, працяглы знізу ўверх; проціл. нізкі. Высокі дом. □ На парозе паказаўся высокі стары ў цёмнай кашулі,.. з люлькаю ў зубах. Якімовіч. Велізарны, высокі, ясна асветлены зал быў перапоўнены. Самуйлёнак. Над намі шушукаюцца высокія гордыя хвоі. Бядуля. // Які знаходзіцца на значная вышыні над узроўнем мора. Высокая мясцовасць. Высокія горы.
2. Значна большы за сярэднюю норму. Высокія тэмпы развіцця. Высокі ўраджай. Высокая тэмпература. □ Напярэдадні майскага свята механічны цэх.. узяў самыя высокія абавязацельствы. Шыцік.
3. Добры па якасці; выдатны. Высокае майстэрства. Высокая культура. Высокая тэхніка.
4. Выдатны па свайму значэнню, вельмі важны; пачэсны, шаноўны. Высокая ўзнагарода, пасада. Высокі гонар. Высокі госць.
5. Поўны глыбокага значэння, незвычайны па свайму зместу. Высокія ідэі. Высокая мэта. □ Напоўнены сэрцы Пачуццём высокім; Нас гордасць шугае Патокам глыбокім. Колас.
6. Вытанчаны, рафінаваны. Высокае мастацтва. Высокая культура.
7. Тонкі, рэзкі (пра гукі). Высокі голас. Высокая нота. □ З дынаміка пачуліся перарывістыя гукі: то высокія, то нізкія. Шыцік. З кузні ляцеў звон сухі, высокі. Пташнікаў.
•••
Высокі стыль — стыль, уласцівы ўрачыстай паэзіі, прозе.
Высокія шыроты — шыроты, далёкія ад экватара, блізкія да полюсаў.
Птушка высокага палёту гл. птушка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
наве́дванне ср.
1. (действие) посеще́ние;
2. посеща́емость ж.;
высо́кае н. заня́ткаў — высо́кая посеща́емость заня́тий
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
збан, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.
Высокая гліняная пасудзіна, якая звужаецца ўверсе і мае звычайна ручку.
|| памянш. збано́к, -нка́, мн. -нкі́, -нко́ў, м. і збано́чак, -чка, мн. -чкі, -чкаў, м.
|| прым. зба́нны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
гу́галь, ‑ю, м.
Абл. Куколь. Трыпутнікам, гугалем і мышыным гарошкам парасла высокая мяжа. Гарэцкі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
засвая́льнасць, ‑і, ж.
Здольнасць засвойвацца свядомасцю або арганізмам. Добрая засваяльнасць праграмы вучнямі. Высокая засваяльнасць кармоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ке́ліх, ‑а, м.
Вялікая, звычайна высокая чарка. П’ю за першага сына Келіх поўны, як вока. Бялевіч.
[Ням. Kelch.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
кано́плі, канапе́ль.
Высокая травяністая расліна сямейства каноплевых, са сцёблаў якой вырабляюць пяньку, а з семя — алей, а таксама семя гэтай расліны.
◊
Як Піліп з канапель (разм.) — знянацку выскачыць, з’явіцца адкуль-н.
|| прым. канапля́ны, -ая, -ае.
К. алей.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
кві́нта, -ы, ДМ -нце, мн. -ы, -аў, ж.
1. Пятая ступень гамы, а таксама інтэрвал, які ахоплівае пяць ступеней.
2. Самая высокая па тоне струна некаторых струнных інструментаў.
◊
Павесіць нос на квінту (разм., жарт.) — зажурыцца, засумаваць.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
абаро́тнасць, ‑і, ж.
Спец. Колькасць абаротаў (кола, вала і пад.) за пэўны прамежак часу. Высокая абаротнасць матора.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
белатва́ры, ‑ая, ‑ае.
З вельмі белым тварам. Паненка была высокая, белатварая, чорнавалосая, у доўгім белым плацці. Асіпенка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)