карыфе́й, ‑я, м.

1. Кіраўнік хору ў старажытнагрэчаскім тэатры.

2. перан. Выс. Выдатны дзеяч на якім‑н. долі дзейнасці. Карыфей навукі. Карыфей тэатра. Карыфеі сусветнай літаратуры.

[Грэч. koryphaios.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Адме́нны ’выдатны, асаблівы’ (БРС, Бяльк.), рус. отменный да мяняць (гл.). Параўн. польск. odmienny і рус. отличный. Бел. адменны, магчыма, калька з рускага.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Міравы́ ’вельмі добры, выдатны, цудоўны’ (ТСБМ; міёр., Нар. сл.). З рус. мировой ’тс’, параўн. ст.-рус. мировати ’жыць у міры, добра ладзіць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

выда́тнасць, ‑і, ж.

1. Уласцівасць выдатнага; незвычайнасць.

2. Што‑н. славутае. Архітэктурныя выдатнасці Полацка. Прыродныя і этнаграфічныя выдатнасці.

3. Выдатны ў нейкай справе спецыяліст. Сусветныя выдатнасці навукі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

замеча́тельный надзвыча́йны, надзвы́чай до́бры, цудо́ўны, выда́тны; (славный — ещё) сла́ўны; (заслуживающий внимания) ва́рты ўва́гі.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

музыка́нт музыка́нт, -та м., разг. музы́ка, -кі м.;

выдаю́щийся музыка́нт выда́тны музыка́нт (музы́ка);

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ослепи́тельный

1. сляпу́чы, асляпля́льны;

2. перен. выда́тны;

же́нщина ослепи́тельной красоты́ ве́льмі прыго́жая жанчы́на;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

выда́тнік, ‑а, м.

1. Навучэнец, які мае выдатныя адзнакі па ўсіх прадметах вучэбнага плана.

2. Той, хто выконвае сваю работу, абавязкі на выдатна. Выдатны баявой і палітычнай падрыхтоўкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фенамена́льны, ‑ая, ‑ае.

1. Выключны, рэдкі, незвычайны; выдатны па сваіх якасцях. Фенаменальныя здольнасці. □ Фенаменальная працавітасць Горкага вядома кожнаму. «Маладосць».

2. Які мае адносіны да феномена (у 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

стылі́ст, ‑а, М ‑сце, м.

Той, хто валодае майстэрствам літаратурнага стылю, майстар стылю. Гогаль быў выдатны стыліст, які цудоўна ведаў рускую мову і валодаў ёю, як сапраўдны майстра. «Полымя».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)