нарака́нне, ‑я, н.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. наракаць.

2. звычайна мн. (нарака́нні, ‑яў). Дакор, папрокі. Караліна моўчкі слухала матчыны нараканні. Пальчэўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нацэ́нка, ‑і, ДМ ‑нцы, ж.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. нацаніць. Правесці нацэнку.

2. Сума, на якую павышана цана чаго‑н.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

падме́ска, ‑і, ДМ ‑месцы, ж.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. падмясіць.

2. Тое, што падмешваюць у што‑н., да чаго‑н.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паскарэ́нне, ‑я, н.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. паскараць — паскорыць і паскарацца — паскорыцца.

2. Спец. Велічыня змянення хуткасці руху за адзінку часу.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

перазара́дка, ‑і, ДМ ‑дцы; Р мн. ‑дак; ж.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. перазараджаць — перазарадзіць і стан паводле знач. дзеясл. перазараджацца — перазарадзіцца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

перафразо́ўка, ‑і, ДМ ‑зоўцы, ж.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. перафразоўваць — перафразаваць.

2. Тое, што перафразавана, перафразаваныя словы, выразы і пад.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прабачэ́нне, ‑я, н.

1. Дзеянне паводле дзеясл. прабачаць — прабачыць (у 1 знач.).

2. Дараванне віны; паблажлівасць за правіннасць.

•••

Прашу прабачэння гл. прасіць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прадаўжэ́нне, ‑я, н.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. прадаўжаць — прадоўжыць і прадаўжацца — прадоўжыцца.

2. Тое, што наступае непасрэдна за чым‑н.; працяг.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прыклёпка, ‑і, ДМ ‑пцы, ж.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. прыклёпваць — прыкляпаць.

2. Р мн. ‑пак. Тое, што прыкляпана. Прыклёпка адвалілася.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пры́куп, ‑у, м.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. прыкупляць — прыкупіць.

2. У некаторых картачных гульнях — карты, якія атрымліваюць у дадатак да здадзеных.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)