Verbum

тупаце́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. тупацець, а таксама гукі гэтага дзеяння. Нечакана Максімка пачуў тупаценне соцень ног. Гамолка.

уляга́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле дзеясл. улягаць — улегчы (у 1, 2 і 4 знач.) і улягацца — улегчыся (у 3 знач.).

упра́ўка, ‑і, ДМ упраўцы, ж.

Дзеянне паводле дзеясл. упраўляць — управіць (у 1 знач.) і ўпраўляцца — управіцца (у 1 знач.).

ушы́ўка, ‑і, ДМ ушыўцы; Р мн. ушывак; ж.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. ушыць.

2. Тое, што ўшыта; устаўка.

зрашчэ́нне, ‑я, н.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. зрасціць, дзеянне і стан паводле знач. дзеясл. зрасціся.

2. Спец. Месца, на якім адбылося злучэнне, зрастанне чаго‑н.

•••

Лоннае зрашчэнне — храстковае злучэнне правай і левай лабковых касцей.

Фразеалагічнае зрашчэнне — выраз, які складаецца з некалькіх слоў, што выражаюць адно паняцце; ідыёма, напрыклад: лынды біць — бяздзейнічаць.

мыча́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. мычаць; гукі такога дзеяння. Гудкі цягнікоў змешваліся.. з мычаннем кароў і кудахтаннем курэй. Навуменка.

падня́цце, ‑я, н.

Дзеянне паводле дзеясл. падняць (у 2, 3, 4, 8 і 9 знач.) і падняцца (у 2, 8 знач.).

пабуджэ́нне, ‑я, н.

1. Кніжн. Дзеянне паводле знач. дзеясл. пабуджаць — пабудзіць.

2. Жаданне, патрэба зрабіць што‑н. Добрыя пабуджэнні. Чыстыя пабуджэнні.

насміха́нне, ‑я, н.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. насміхацца.

2. Тое, што і насмешка. У голасе Крэменя чулася яўнае насміханне. Кавалёў.

патаўшчэ́нне, ‑я, н.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. патаўшчаць — патаўсціць.

2. Таўсцейшая частка чаго‑н. Патаўшчэнне на галінцы. Патаўшчэнне на назе.