чарсцве́нне, ‑я, н.

Стан паводле знач. дзеясл. чарсцвець.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шматсяме́йнасць, ‑і, ж.

Стан шматсямейнага; наяўнасць вялікай сям’і.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

удручённый прич., прил. прыгне́чаны; (опечаленный) засму́чаны;

удручённое состоя́ние прыгне́чаны (засму́чаны) стан;

удручённый челове́к прыгне́чаны (засму́чаны) чалаве́к;

удручённый взгляд засму́чаны по́зірк;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зрэз, -у, мн. -ы, -аў, м.

1. Месца, па якім зрэзана, разрэзана што-н., а таксама зрэзаная частка чаго-н.; тое, што зрэзана.

З. бервяна.

2. перан. Стан чаго-н. у пэўны перыяд развіцця, руху.

Сінхронны з.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

выка́знік, -а, м.

1. У граматыцы: галоўны член сказа, які абазначае дзеянне ці стан прадмета, выражанага дзейнікам.

2. Тое, што і выразнік.

Францішак Багушэвіч — в. думак і спадзяванняў простага народа.

|| прым. выка́знікавы, -ая, -ае (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

галавакружэ́нне, -я, мн. -і, -яў, н.

Хваравіты стан, пры якім страчваецца пачуццё раўнавагі і чалавеку здаецца, што ўсе прадметы вакол яго кружацца, хістаюцца.

Г. ад малакроўя.

Г. ад поспехаў (перан.: празмернае захапленне сваімі поспехамі, зазнайства ад поспехаў).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прыгне́чанне, ‑я, н.

1. Дзеянне паводле дзеясл. прыгнесці — прыгнятаць (у 2 знач.).

2. Прыгнечаны, змрочны стан. Бесперапынны стан псіхікі ў напружаным прыгнечанні можа знішчыць у чалавеку імкненне. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вылячэ́нне, ‑я, н.

Стан паводле знач. дзеясл. вылечвацца — вылечыцца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

валачы́льны, ‑ая, ‑ае.

Які служыць для валачэння. Валачыльны стан.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адко́рмленасць, ‑і, ж.

Стан адкормленага; укормленасць. Ступень адкормленасці жывёлы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)