дадзе́ць, ‑дзену, ‑дзенеш, ‑дзене; зак.

Разм. Даняць, дапячы. Добра ўмеў гаварыць Андрэй, знаў, як дадзець да нутра. Зарэцкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адсарбе́нт, ‑у, М ‑нце, м.

Цела з развітай паверхняй, якая добра паглынае (адсарбіруе) рэчывы з газаў і раствораў.

[Лац. ad — пры, да, sorbens (sorbentis) — які глытае.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

версіфіка́тар, ‑а, м.

Уст. Паэт, які добра валодае тэхнікай вершаскладання. // Іран. Той, хто піша беззмястоўныя ці бяздарныя вершы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

растаўчы́ся, ‑таўчэцца; ‑таўкуцца; пр. растоўкся, ‑таўклася, ‑дося; зак.

1. Размяцца пры таўчэнні. Бульба добра растаўклася.

2. Разм. Разбіцца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

упрэ́лы, ‑ая, ‑ае.

1. Які добра ўварыўся, згатаваўся на жары, невялікім агні.

2. Разм. Упацелы, упараны. Упрэлы конь.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дабро́ ср.

1. добро́, бла́го;

імкну́цца да ~ра́ — стреми́ться к добру́ (бла́гу);

я табе́ ~ра́ зы́чу — я тебе́ добра́ жела́ю;

дзе́ля ~ра́ радзі́мы — на бла́го ро́дины;

2. (добрые дела, поступки) добро́;

рабі́ць д. людзя́м — де́лать добро́ лю́дям;

3. разг. (имущество, пожитки) добро́;

ку́фры по́ўныя ~ра́ — сундуки́ полны́ добра́;

з усі́м сваі́м ~ро́м — со всем свои́м добро́м;

4. разг., ирон. (дрянь, что-л. негодное) добро́;

тако́га ~ра́ нам і дарма́ не трэ́ба — тако́го добра́ нам и да́ром не ну́жно;

◊ з гэ́тага ~ра́ не бу́дзе — ничего́ хоро́шего из э́того не полу́чится;

не на д. — не к добру́;

не з ~ра́ — не с добра́;

не даве́сці да ~ра́ — не привести́ к добру́;

паміна́ць ~ро́м — помина́ть добро́м;

плаці́ць ~ро́м за д. — плати́ть добро́м за добро́;

няма́ лі́ха без ~ра́ — посл. нет ху́да без добра́;

за маё д. ды мне ў рабро́ — погов. за моё добро́ да мне в ребро́;

хто ~ру́ не рад — посл. кто добру́ не рад;

ад ~ра́ ~ра́ не шука́юць — посл. от добра́ добра́ не и́щут

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

◎ Лаза́к ’верхалаз’ (добр., Мат. Гом.), рус. лавак, лазика ’той, хто добра лазіць па дрэвах’, ’абівальшчык кедравых шышак’, н.-луж. lazak ’той, хто лазіць’. Да лазіць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

мі́лка, ‑і, ДМ ‑лцы; Р мн. ‑лак; ж.

Разм.

1. Ласкавы зварот да жанчыны, дзяўчыны. — Падрыхтавалася, мілка? — пытаецца мая новая знаёмая праз пару мінут. Шынклер.

2. Каханая дзяўчына. Мая мілка добра скача, Добра песенькі пяе. А за кросны сядзе — плача: Ніткі ў бёрда не ўкладзе. З нар.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

незадаво́ленне, ‑я, н.

Разм. Тое, што і незадаволенасць (у 2 знач.). Вучыўся [Бондар] добра, але тачыў душу чарвяк незадаволення. Навуменка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пінгві́н, ‑а, м.

Вялікая марская антарктычная птушка з кароткімі, падобнымі да крылаў ластамі, якая добра плавае, але не лятае.

[Ад лац. pinguis — тлусты, сыты.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)