ювелі́р, -а, мн. -ы, -аў, м.

Майстар, які вырабляе прадметы мастацтва, упрыгожанні і пад. з каштоўных металаў, з каштоўнымі камянямі, або прадавец такіх прадметаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

мануфакту́ршчык, ‑а, м.

Прадавец мануфактуры (у 3 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

манапо́льшчык, ‑а, м.

Уст. Разм. Прадавец (сядзелец) у манапольцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зяле́ніўшчык, ‑а, м.

Прадавец зелені (у 2 знач.), гародніны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прыка́зчык, -а, мн. -і, -аў, м. (уст.).

1. Наёмны служачы ў гандлёвай установе; прадавец.

2. Служачы ў маёнтку, які кіраваў гаспадаркай памешчыка.

|| прым. прыка́зчыцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

букіні́ст, ‑а, М ‑сце, м.

Прадавец рэдкіх і старых кніг.

[Фр. bouquiniste.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кра́мнік, ‑а, м.

Разм. Уладальнік крамы або прадавец у краме.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лаба́знік, ‑а, м.

Уст. Уладальнік лабаза або прадавец тавару ў лабазе.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Капяра́ччык ’прадавец’ (Жд. 2), да кааперацыя (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Кніга́р ’прадавец кніг’ (Др.-Падб.). Гл. кніга 1.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)