паварката́ць, ‑коча; зак.

Варкатаць некаторы час. Кот паваркатаў і сціх.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мурлы́ка разг. мурлы́ка, -кі м. и ж.;

кот-мурлы́ка ко́цік-варко́цік, род. ко́ціка-варко́ціка м.; кот-варкату́н, род. ката́-варкатуна́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

падсцерагчы́, -рагу́, -ражэ́ш, -ражэ́; -ражо́м, -ражаце́, -рагу́ць; -цяро́г, -церагла́, -ло́; -ражы́; -ражо́ны; зак., каго-што.

Высочваючы, дачакацца каго-, чаго-н.

Кот падсцярог здабычу.

|| незак. падсцерага́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

бясхво́сты, ‑ая, ‑ае.

Які не мае хваста; куртаты. Бясхвосты кот, певень.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

падкра́сціся, -ра́дуся, -ра́дзешся, -ра́дзецца; -ра́дземся, -ра́дзецеся, -ра́дуцца; -ра́ўся, -ра́лася; зак.

Падысці крадком, непрыметна.

Кот падкраўся да вераб’я.

Падкралася восень (перан.).

|| незак. падкрада́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца і падкра́двацца, -аюся, -аешся, -аецца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Бе́рег Слоно́вой Ко́сти ист. Бе́раг Слано́вай Ко́сці; см. Кот-д’Ивуа́р.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

раз’я́ўкацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; зак.

Разм. Пачаць моцна і доўга яўкаць. Кот раз’яўкаўся.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

закурня́ўкаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.

Разм. Пачаць курняўкаць. // Пракурняўкаць. Кот закурняўкаў і адскочыў убок.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ад’е́сці, ад’е́м, ад’ясі́, ад’е́сць; ад’ядзі́м, ад’ясце́, ад’яду́ць; ад’е́ш; ад’е́дзены; зак.

1. Адкусіць, адгрызці; з’есці частку чаго-н.

Кот ад’еў галаву рыбіны.

2. Скончыць есці (разм.).

|| незак. ад’яда́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

напла́каць, ‑плачу, ‑плачаш, ‑плача; зак.

1. што і чаго. Разм. Праліць нейкую колькасць слёз. Ад прыгону-гора, ад паноў, ад катаў слёз стаяла мора, што мужык наплакаў. Машара.

2. што. Плачучы, давесці да чырвані, прыпухласці (вочы).

•••

(Як) кот наплакаў гл. кот.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)