маза́іка, -і, ДМ -за́іцы, ж.
Узор або малюнак з рознакаляровых кавалачкаў шкла, дрэва, мармуру і пад., шчыльна падагнаных адзін да аднаго.
Каляровая м.
М. жыцця (перан.).
|| прым. мазаі́чны, -ая, -ае.
Мазаічная карціна.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Відочак ’карціна на сцяну, пераважна пейзаж’ (гродз., Сцяц. Словаўтв.). Запазычана з польск. widoczek ’тс’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
лу́бачны в разн. знач. лубо́чный;
~ная карці́на — лубо́чная карти́на;
~ная літарату́ра — лубо́чная литерату́ра
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
краяві́д, -у, М -дзе, мн. -ы, -аў, м.
1. Агульны выгляд якой-н. мясцовасці.
Краявіды Полаччыны.
2. Малюнак, карціна, якая адлюстроўвае віды прыроды, а таксама апісанне прыроды ў літаратурных творах.
Краявіды ў творах Якуба Коласа.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
апліка́цыя, -і, мн. -і, -цый, ж.
1. Стварэнне малюнка, узору, арнаменту шляхам нашыўкі (наклейвання) на што-н. кавалачкаў рознакаляровай паперы, матэрыі і пад.
2. Карціна, арнамент і пад., створаныя такім чынам.
|| прым. аплікацы́йны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
гуа́ш, ‑ы, ж.
1. Непразрыстая фарба, расцёртая на вадзе з клеем і прымессю бяліл.
2. Карціна, малюнак, выканання гэтай фарбай.
[Фр. gouache.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Ка́пішча ’культавае збудаванне ўсх. і прыбалт. славян з часоў паганства’ (ТСБМ), ’месца, дзе закопваюць здохлую жывёлу’ (Бяльк.). Укр., рус. капище ’паганскі храм’, арханг. ’месца звозу лесу, звалка’. Ст.-рус. запазычанне са ст.-слав. капище ’храм’ < капь ’з’ява, вобраз, прывід’ > ’статуя, выява’ < ст.-чуваш. *käp, сучаснае чуваш. päk, уйгурск. kep ’форма, карціна’, ст.-тур. gib ’карціна’ (Фасмер, 2, 185; Шанскі, 2 (К), 35).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Мары́на ’карціна з марскім краявідам’ (ТСБМ). Праз рус. мову з франц. marine ’тс’ (Фасмер, 2, 573). Сюды ж марыніст ’мастак, які малюе такія краявіды’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
малю́нак, -нка, мн. -нкі, -нкаў, м.
1. Карціна, ілюстрацыя (звычайна фарбамі).
Кніжка з малюнкамі.
2. перан. Тое, што можна ўявіць у канкрэтных вобразах.
Малюнкі роднага краю.
3. У літаратуры: апісанне жыццёвых з’яў.
Апавяданне дае яркі м. жыцця дарэвалюцыйнай вёскі.
|| прым. малю́нкавы, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
мініяцю́ра, -ы, мн. -ы, -цю́р, ж.
1. Невялікі малюнак у фарбах у старадаўнім рукапісе, кнізе.
2. Невялікая карціна вельмі тонкай работы.
3. Мастацкі твор малой формы, завершаны па форме і думцы.
Тэатр мініяцюр.
◊
У мініяцюры — у зменшаным памеры.
|| прым. мініяцю́рны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)