архімандры́т, -а, М -ры́це, мн. -ы, -аў, м.
Вышэйшае духоўнае званне для манахаў, тытул святара-манаха, звычайна настаяцеля мужчынскага манастыра, а таксама асоба, якая мае гэта званне.
|| прым. архімандры́цкі, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
дацэ́нт, -а, М -нце, мн. -ы, -аў, м.
Вучонае званне выкладчыка вышэйшай навучальнай установы або супрацоўніка навуковай арганізацыі, якое папярэднічае прафесару, а таксама асоба, якая мае гэта званне.
|| прым. дацэ́нцкі, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
бая́рства, -а, н.
1. Сан, званне баярына.
2. зб. Баяры, баярскае саслоўе.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
контр-адміра́л, -а, мн. -ы, -аў, м.
Першае адміральскае званне або чын на флоце, роўнае званню генерал-маёра ў сухапутных войсках, а таксама асоба, якая мае гэта званне.
|| прым. контр-адміра́льскі, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
генера́л, -а, мн. -ы, -аў, м.
Воінскае званне вышэйшага каманднага складу ўзброеных сіл, а таксама асоба, якая мае гэта званне.
Г.-маёр.
Г.-лейтэнант.
Г.-палкоўнік.
Г. арміі.
|| прым. генера́льскі, -ая, -ае.
Генеральскія пагоны.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
высвяча́ць
‘пасвячаць, надаваць каму-небудзь духоўны сан, званне’
дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне
| Цяперашні час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
высвяча́ю |
высвяча́ем |
| 2-я ас. |
высвяча́еш |
высвяча́еце |
| 3-я ас. |
высвяча́е |
высвяча́юць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
высвяча́ў |
высвяча́лі |
| ж. |
высвяча́ла |
| н. |
высвяча́ла |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
высвяча́й |
высвяча́йце |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| цяп. час |
высвяча́ючы |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
генера́л, ‑а, м.
Воінскае званне або чын вышэйшага каманднага і начальніцкага саставу ў арміі. // Асоба, якая мае гэта званне.
•••
Генерал ад інфантэрыі — самы высокі генеральскі чын у пяхотных войсках царскай арміі; асоба, якая мела гэта званне.
Генерал арміі — самае высокае званне генералаў; асоба, якая мае гэта званне.
Генерал-лейтэнант — другое па старшынству генеральскае званне; асоба, якая мае гэта званне.
Генерал-маёр — першае (малодшае) генеральскае званне; асоба, якая мае гэта званне.
Генерал-палкоўнік — трэцяе па старшынству генеральскае званне; асоба, якая мае гэта званне.
[Ад лац. generalis — агульны, галоўны.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
афіцэ́рства, -а, н.
1. зб. Афіцэры.
А.
Рэспублікі Беларусь.
2. Афіцэрскае званне (разм.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
ты́тул¹, -а, мн. -ы, -аў, м.
1. Ганаровае радавое або дараванае дваранскае званне, якое падкрэслівае прывілеяванае становішча асобы.
Т. графа.
Т. князя.
2. Званне, якое прысвойваецца каму-н. у гонар прызнання яго заслуг.
Т. чэмпіёна.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
фельдфе́бель, -я, мн. -і, -яў, м.
У рускай дарэвалюцыйнай і некаторых замежных арміях: званне старшага унтэр-афіцэра ў пяхоце, памочніка камандзіра роты па гаспадарцы, а таксама асоба, якая мае гэта званне.
|| прым. фельдфе́бельскі, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)