тэ́мпера, -ы, ж.

1. Фарбы, расцёртыя на яечным жаўтку або на сумесі клеявога раствору з алеем.

2. Карціна, выкананая такімі фарбамі і асобымі тэхнічнымі прыёмамі.

|| прым. тэ́мперны, -ая, -ае.

Т. жывапіс.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

энкаўсты́чны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які мае адносіны да энкаўстыкі; выкананы метадам энкаўстыкі. Энкаўстычная тэхніка. Энкаўстычны жывапіс.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

насце́нны стенно́й; насте́нный;

~ная газе́та — стенна́я газе́та;

н. жы́вапіс — насте́нная жи́вопись

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

энка́ўстыка, ‑і, ДМ ‑тыцы, ж.

Спец. Жывапіс, які выконваецца расплаўленымі васковымі фарбамі. На выстаўцы была прадстаўлена і энкаўстыка.

[Грэч. enkaustiké ад enkáiō — выпальваю.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мініяцю́рны прям., перен. миниатю́рный;

м. жы́вапіс — миниатю́рная жи́вопись;

~ная кні́жка — миниатю́рная кни́жка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

партрэ́т, -а, М -рэ́це, мн. -ы, -аў, м.

Адлюстраванне якога-н. чалавека на карціне, фатаграфіі, у скульптуры.

Скульптурны п.

Групавы п. (некалькіх асоб). Літаратурны п. (перан.; мастацкае апісанне каго-н.).

|| прым. партрэ́тны, -ая, -ае.

П. жывапіс.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

класіцы́зм, -у, м.

Стыль і кірунак у літаратуры і мастацтве 17 — пачатку 19 ст., заснаваны на перайманні антычных узораў і звязаны з сістэмай строгіх правіл у перадачы рэчаіснасці.

Каноны класіцызму.

|| прым. класі́чны, -ая, -ае.

К. жывапіс.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

жывапі́сны, -ая, -ае.

1. гл. жывапіс.

2. Прыгожы, варты быць адлюстраваным у жывапісе.

Ж. куток Беларусі.

3. перан. Вобразны, яркі, выразны (пра мову, стыль і пад.).

Жывапіснае апавяданне.

|| наз. жывапі́снасць, -і, ж. (да 2 і 3 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

выяўле́нчы, -ая, -ае (кніжн.).

Які дае магчымасць наглядна паказаць, адлюстраваць што-н.

Выяўленчыя сродкі.

○

Выяўленчае мастацтва — назва мастацтва, у творах якога вобраз увасоблены на плоскасці ці ў прасторы (жывапіс, графіка, скульптура, а таксама архітэктура).

|| наз. выяўле́нчасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Ро́спіс ’мастацкае ўпрыгожанне каляровымі фарбамі сцен, столі і да таго пад., насценны жывапіс’, ’подпіс’ (ТСБМ). Да распісваць < піса́ць (гл.), якое з рус. писа́ть ’маляваць ікону, карціну’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)