вы́емачны, ‑ая, ‑ае.

Выняты пры капанні, пры ўтварэнні выемкі. Выемачны грунт.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ляўка́с, ‑у, м.

Грунт пад афарбоўку або пазалоту на драўляных вырабах.

[Ад грэч. leukos — белы.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

акіркава́ць, ‑кую, ‑куеш, ‑куе; зак., што.

Абкалоць, апрацаваць кіркай. Акіркаваць мёрзлы грунт.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

апо́ўзневы, ‑ая, ‑ае.

Які мае дачыненне да апоўзня. Апоўзневыя працэсы. Апоўзневы грунт.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

макрапо́рысты, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які мае вялікую, вышэй звычайнай, порыстасць. Макрапорысты грунт.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

падгле́ба, ‑ы, ж.

Грунт, які знаходзіцца пад верхнім пластом зямлі, пад глебай.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

асе́лы, -ая, -ае.

1. Які зляжаўся, асеў, ушчыльніўся.

А. снег.

А. грунт.

2. Які апусціўся, асеў, апаў.

А. пыл.

Аселая муць.

3. Які жыве пастаянна на адным месцы; проціл. вандроўны.

Аселае насельніцтва.

|| наз. асе́ласць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

плыву́чы, -ая, -ае.

1. Які плавае, знаходзіцца, размешчаны на вадзе.

П. мост.

П. маяк.

2. Здольны трымацца на паверхні вады, плаваць.

Плывучыя матэрыялы.

3. Пра грунт: які лёгка размываецца, перамяшчацца дзякуючы вялікай колькасці вады ў ім.

Плывучая гліна.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

грунтаме́р, ‑а, м.

Прылада для даследавання ўласцівасцей грунту. З дапамогай механічнага грунтамера даследаваўся грунт Месяца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

венерыя́нскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да Венеры, характэрны для Венеры. Венерыянскі грунт. Венерыянскі ландшафт.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)