пу́льпа, -ы, ж. (спец.).

1. Рыхлая злучальная тканка, якая запаўняе поласць зуба.

2. Сумесь вады і грунту або горнай пароды, якая атрымліваецца пры земляных і горных работах гідраўлічным спосабам.

3. Зробленая і разрэджаная руда.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

перфарава́ць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; зак. і незак., што.

Спец.

1. Зрабіць (рабіць) шчыліну ў горнай народзе. // Аддзяліць (аддзяляць) перфаратарам (у 1 знач.) частку масіву горнай пароды. Перфараваць пласт калійнай солі.

2. Прабіць (прабіваць) скразныя адтуліны на чым‑н. паводле пэўнай сістэмы. Перфараваць кінастужку.

[Ад лац. perforare — свідраваць.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гарня́к, ‑а, м.

1. Тое, што і горнарабочы.

2. Горны інжынер або студэнт горнай навучальнай установы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

маркшэйдэры́я, ‑і, ж.

Галіна горнай навукі і тэхнікі, якая вывучае геадэзічныя і геалагічныя асаблівасці горных распрацовак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́бурыць, ‑ру, ‑рыш, ‑рыць; зак., што.

Спец. Зрабіць у зямлі, горнай народзе бурам (адтуліну, свідравіну і пад.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

горналы́жны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да лыжнага спорту ва ўмовах горнай мясцовасці. Горналыжны спорт. Горналыжная станцыя.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

канта́ктны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да кантакту. Кантактная інфекцыя. Кантактная электразварка. Кантактнае размяшчэнне пластоў горнай пароды.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паддзі́р, ‑а, м.

Спец. Інструмент у выглядзе кліна, які ўжываецца ў горнай справе для здабычы ломкіх парод.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

та́ўры, ‑аў; адз. таўр, ‑а, м.

Племя, якое жыло ў глыбокай старажытнасці ў горнай і ўзбярэжнай частцы Крыма.

[Ад грэч. Táuroi.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

высакаго́рны, ‑ая, ‑ае.

1. Размешчаны ў высокай горнай мясцовасці. Высакагорнае возера, плато.

2. Прыстасаваны для такой мясцовасці. Высакагорны транспарт.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)