кла́сік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Выдатны, агульнапрызнаны дзеяч навукі, мастацтва, літаратуры.

Класікі беларускай літаратуры.

2. Прадстаўнік класіцызму ў мастацтве.

3. Спецыяліст у галіне класічнай філалогіі (старажытнагрэчаская і лацінская мовы і літаратуры).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

незаме́тный непрыме́тны, разг. непрыкме́тны; (незначительный) нязна́чны; (не выдающийся) не выда́тны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мастерови́тый

1. разг. уме́лы;

мастерови́тый челове́к уме́лы чалаве́к;

2. высокапрафесіяна́льны, высокапрафесі́йны; выда́тны;

мастерови́тый писа́тель высокапрафесіяна́льны (высокапрафесі́йны, выда́тны) пісьме́ннік;

мастерови́тый теа́тр высокапрафесіяна́льны (высокапрафесі́йны) тэа́тр;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

трыу́мф, -у, мн. -ы, -аў, м.

1. У Старажытным Рыме: урачыстая сустрэча палкаводца і яго войска ў сувязі з дасягнутай перамогай.

2. Наогул выдатны поспех, бліскучая перамога ў чым-н.

Т. балета.

|| прым. трыумфа́льны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

◎ Першажэ́дны ’выдатны, адмысловы’ (гродз., Жыв. НС). З польск. pierwszorzędny ’адзін з першых, галоўны’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

першадрука́р, ‑а, м.

Той, хто паклаў пачатак кнігадрукаванню. Беларускі першадрукар Францішак Скарына — выдатны вучоны, вялікі асветнік-гуманіст і палымяны патрыёт роднай зямлі. С. Александровіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

байкапі́сец, ‑пісца, м.

Аўтар баек ​1 (у 1 знач.). Выдатны сатырык і байкапісец. Кандрат Крапіва ўнёс вялікі ўклад у развіццё беларускай савецкай літаратуры. Казека.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Кла́сік ’выдатны агульнапрызнаны пісьменнік, дзеяч навукі або мастацтва’, ’прадстаўнік класіцызму’, ’спецыяліст у галіне класічнай філалогіі’ (ТСБМ). Гл. клас.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

отли́чный

1. (различный) ро́зны, адме́тны;

2. (превосходный) выда́тны, ве́льмі до́бры, надзвы́чай до́бры.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

беззага́нны, ‑ая, ‑ае.

Які не мае заганаў, недахопаў; бездакорны па якасці. Беззаганная прадукцыя. Беззаганны верш. Беззаганная ідэя. Беззаганны характар. // Выдатны, дасканалы. Беззаганная выпраўка. Беззаганныя паводзіны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)