аднаро́г, ‑а, М ‑розе, м.

1. Марская жывёліна сямейства дэльфінавых з доўгім біўнем у верхняй сківіцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

надваро́тня, ‑і, ж.

Дошка, якая закрывае шчыліну паміж верхняй часткай праёму для варот і варотамі; проціл. падваротня.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паясні́ца, -ы, мн. -ы, -ні́ц, ж.

1. Частка спіны крыху ніжэй пояса, таліі.

Боль у паясніцы.

2. Паласа тканіны, якая прышываецца да верхняй часткі спадніцы, штаноў.

Прышыць паясніцу да спадніцы.

|| прым. паясні́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

карні́з, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Гарызантальны выступ у верхняй частцы будынка, над вокнамі, дзвярамі.

2. Прыстасаванне над акном звычайна ў выглядзе папярочнага бруса, на якое вешаюць шторы, парцьеры.

|| прым. карні́зны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

бюст, -а, М -сце, мн. -ы, -аў, м.

1. Скульптура верхняй часткі чалавечага цела (да грудзей або да пояса).

Бронзавы б.

Янкі Купалы.

2. Жаночыя грудзі.

Выступіла жанчына з ладным бюстам.

|| прым. бю́ставы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

меч-ры́ба, меч-рыбы, ж.

Вялікая акіянская рыба атрада акунепадобных з адросткам на верхняй сківіцы, падобным на меч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

піла́-ры́ба, пілы-рыбы; мн. пілы-рыбы; ж.

Вялікая драпежная марская рыба з пілападобнымі адросткамі на верхняй сківіцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пластро́н, ‑а, м.

Моцна накрухмаленая грудзіна мужчынскай верхняй сарочкі, якая надзяваецца пад адкрытую камізэльку да фрака ці смокінга.

[Фр. plastron.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бе́шмет, ‑а, М ‑меце, м.

Від доўгай, да калень, мужчынскай верхняй вопраткі ў цюркскіх, мангольскіх і каўказскіх народаў.

[Цюрк.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Гі́рка (гы́рка) ’ніжняя шырокая частка збанка’ (Шатал.), ґі́рка ’збанок з адбітым горлам’ (Сл. паўн.-зах.). Параўн. укр. ги́рявий ’нізка астрыжаны’, ’сапсаваны, дрэнны’ (Грынч.), ги́рявий го́рщик ’збанок з адбітай верхняй часткай’. Паходжанне ўсх.-слав. *гыря няяснае (гл. Фасмер, і, 408; Рудніцкі, 619; там агляд розных версій). Прынамсі, адносна значэнняў ’нізка астрыжаны і да т. п.’ і ’збанок з адбітай верхняй часткай’ можна меркаваць, семантыка ’збанок з адбітай верхняй часткай’ (→ ’ніжняя шырокая частка збанка’) выводзіцца з ’нізка астрыжаны’. Тут нейкая метафара, назва па падобнасці. Параўн. Трубачоў, Эт. сл., 7, 222.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)