аста́нкі, ‑аў; адз. няма.
Цела нябожчыка; прах. Радзіма — гэта і той курганок зямлі, дзе ляжаць астанкі бацькоў, дзядоў і прадзедаў. Сачанка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ігласку́рыя, ‑ых.
Тып марскіх беспазваночных жывёл, якія маюць вапнавы ўнутраны шкілет і шыны або іголкі на паверхні цела (напрыклад, марскія зоркі).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
лань, ‑і; Р мн. ‑ней і ‑няў; ж.
Жывёліна роду аленяў, якая вылучаецца стройнасцю цела і хуткасцю бегу. // Самка гэтай жывёлы.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
саматы́чны, ‑ая, ‑ае.
Спец.
1. Які мае адносіны да сомы. Саматычныя клеткі.
2. Які мае адносіны да цела; цялесны. Саматычная мускулатура.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
сегмента́цыя, ‑і, ж.
1. Дзяленне цела некаторых жывёл на шэраг участкаў — сегментаў.
2. Драбленне яйца на мноства клетак пры развіцці зародка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
фанто́м, ‑а, м.
1. Кніжн. Прывід, здань.
2. Спец. Мадэль цела або яго часткі ў натуральную велічыню, якая служыць наглядным дапаможнікам.
[Фр. fantôme ад грэч. phantasma — прывід, здань.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
цеплаўсто́йлівасць, ‑і, ж.
Здольнасць цела вытрымліваць высокую тэмпературу або значную рознасць тэмператур, не трацячы сваіх якасцей. Выпрабаванне на цеплаўстойлівасць. Цеплаўстойлівасць металу.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Метэо́р ’распаленае цела касмічнага паходжання, якое хутка рухаецца ў зямной атмасферы’ (ТСБМ), мецео́р ’падаючая зорка’ (Інстр. I). Паводле Крукоўскага (Уплыў, 90), запазычана з рус. мовы.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ *Пашаро́шыцца, бяроз. пошорошыцца ’зрабіцца шурпатым (пра цела)’ (Шатал.). Да па‑ і шарош, шэраш, шэрхнуць (гл.) < прасл. Sbrx‑Jsorx‑, sъrs‑ (Махэк₂, 572; Фасмер, 4, 431–432).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Зе́ўра ’прорва, адтуліна’, зяўры ’губы’ (лаг., Сл. паўн.-зах.). З суфіксам ‑р‑, які выступае ў назвах частак цела (рабро, дыял. бядро), ад зеў (< зяваць). Гл. зяўна́.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)