Verbum

галізна́, ‑ы, ж.

Выгляд, стан аголенага цела. Прыкрыць галізну. // Адсутнасць покрыва на чым‑н.; аголенасць. Галізна скал. Галізна асенняга лесу.

кампле́кцыя, ‑і, ж.

Будова цела (чалавека); целасклад. Заходжу. Увішная не па сваёй камплекцыі жанчына нясе насустрач мне працягнутую руку. Сабаленка.

[Ад лац. complexio — сувязь, злучэнне.]

неўры́т, ‑у, М ‑рыце, м.

Запаленне нерва, якое развіваецца пры яго пашкоджанні, пераахаладжэнні цела, у выніку інфекцыйнай хваробы і інш.

[Ад грэч. neuron — валакно, нерв.]

памакрэ́ць, ‑эе; зак.

Стаць макраватым, мокрым. Сарочка памакрэла, асабліва пад пахамі ды на спіне, і прыліпла шчыльна да цела. Мележ.

прыцяжэ́нне, ‑я, н.

Фізічная з’ява, якая заключаецца ў тым, што адно цела імкнецца наблізіцца да другога. Магнітнае прыцяжэнне. Узаемнае прыцяжэнне.

святлафі́льтр, ‑а, м.

Спец. Цела з неаднолькавай празрыстасцю для розных частак спектра, якое паглынае прамені пэўнага колеру і прапускае іншыя.

сферо́ід, ‑а, М ‑дзе, м.

Спец. Цела, якое ўтвараецца вярчэннем эліпса вакол яго малой восі; сплюшчаны шар, паверхня такога шара.

[Ад грэч. sphaira — шар і eidos — від.]

хулаху́п, ‑а, м.

1. Гімнастычны абруч, які круцяць вакол тулава.

2. Фізічныя практыкаванні, кручэнне абруча вакол цела без дапамогі рук.

[Ад hula — назва палінезійскага народнага танца і англ. hoop — абруч.]

эксуда́т, ‑у, М ‑даце, м.

Спец. Вадкасць, якая выдзяляецца пры запаленні з невялікіх сасудаў у тканкі або поласці цела; выпат.

[Ад лац. exsudo — выдзяляю.]

эмбалі́я, ‑і, ж.

У медыцыне — закупорванне крывяноснага сасуда якой‑н. густой часцінкай, занесенай крывёю з адной часткі цела ў другую.

[Ад грэч. embolē — укідванне, укліньванне.]