Тако́ўскі (тако́вский, тако́вський) ’падобны’, ’гэтакі’ (Нас.), ’які заслугоўвае ўвагі, пахвалы або неадабрэння — асаблівы’ (ТСБМ), ’такі’ (Ласт., Сцяшк., Кал., Скарбы), такі́вськый ’найбольш зручны ў дадзены момант’ (Сл. Брэс.), ст.-бел. таковськиі ’такі’ (XVI ст., Карскі 2-3, 54). Наватвор на базе *takovъ (Карскі, там жа; ESSJ SG, 2, 643), гл. таковы.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
нераспазнава́льны, ‑ая, ‑ае.
1. Такі, які цяжка адрозніць ад другога, вельмі падобны, аднолькавы. Нераспазнавальныя рысы аблічча.
2. Такі, які цяжка, немагчыма разгледзець, распазнаць. Нераспазнавальныя адценні.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Малашча́вы ’ярка-зялёны’ (свісл., Сцяшк. Сл.). Утворана ад малача́й — менавіта такі зялёны колер маюць лісты малачаю вясной.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
непрыкме́тны і непрыме́тны, -ая, -ае.
1. Такі, які цяжка заўважыць, прыкмеціць; нязначны.
Непрыкметная крынічка.
Прайсці непрыметна (прысл.).
2. Які не вылучаецца сярод іншых.
Н. чалавек.
|| наз. непрыкме́тнасць, -і, ж. і непрыме́тнасць, -і, ж.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
нязло́мны, -ая, -ае.
1. Такі, якога нельга перамагчы, знішчыць; вельмі ўстойлівы, моцны.
Н. народ.
2. перан. Стойкі, цвёрды ў перакананнях, намерах; які выражае цвёрдасць, стойкасць.
Нязломная вера ў перамогу.
|| наз. нязло́мнасць, -і, ж.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
ке́пскі, -ая, -ае.
1. Не такі, як трэба, якога хацелася б; дрэнны.
К. малаток.
Кепска (прысл.) зроблена акно.
2. у знач. вык. ке́пска каму. Пра цяжкі душэўны або фізічны стан.
Дзіцяці стала к.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
невыла́зны, ‑ая, ‑ае.
1. Такі, па якому цяжка прайсці, з якога цяжка выбрацца; непраходны. Невылазная гразь.
2. перан. Такі, ад якога цяжка, немагчыма вызваліцца. Невылазныя даўгі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
маркгра́ф, ‑а, м.
Гіст. Тытул правіцеля маркі 2 (у 1 знач.); асоба, якая мае такі тытул. // Спадчынны тытул некаторых германскіх князёў; асоба, якая мае такі тытул.
[Ням. Markgraf.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
прымяні́мы, ‑ая, ‑ае.
Такі, які можна прымяніць, выкарыстаць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
зразны́, ‑ая, ‑ое.
Такі, які зразаецца. Зразныя панты.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)