зле́гчы, зля́гу, зля́жаш, зля́жа; злёг, зле́гла; зляж; зак.

1. Захварэўшы, надоўга легчы ў пасцель.

Старая злегла ад моцнай прастуды.

2. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Прыгнуцца да зямлі, палегчы (пра злакавыя расліны).

Жыта злегла.

|| незак. зляга́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

тыту́нь, -ю́ і тыту́н, -у́, м.

1. Травяністая расліна сямейства паслёнавых, лісце якой утрымлівае нікацін.

2. Высушанае і дробна нарэзанае або расцёртае лісце гэтай расліны, якое ўжываецца для курэння.

|| ласк. тытуне́ц, -нцу́, м. (да 2 знач.).

|| прым. тытунёвы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вбира́ть несов. убіра́ць; (всасывать — ещё) усмо́ктваць;

расте́ния вбира́ют вла́гу раслі́ны ўбіра́юць (усмо́ктваюць) ві́льгаць;

вбира́ть го́лову в пле́чи убіра́ць галаву́ ў пле́чы;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

расплоди́ть сов.

1. распладзі́ць, разве́сці, разгадава́ць;

расплоди́ть расте́ния (живо́тных) распладзі́ць (разве́сці, разгадава́ць) раслі́ны (жывёлу);

2. перен. распладзі́ць;

расплоди́ть безде́льников распладзі́ць гультаёў;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

цыбу́льны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае цыбуліну (у 1 знач.), развіваецца з цыбуліны (у 1 знач.). Цыбульныя расліны.

2. Які мае адносіны да цыбулі (у 2 знач.). Цыбульны смак. □ Дзямід Сыч, сербануўшы пару лыжак цыбульнай мешаніны, адхінуўся ад стала. Паслядовіч.

3. у знач. наз. цыбу́льныя, ‑ых. Расліны сямейства лілейных і амарылісавых, у якіх развіваюцца цыбуліны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

імбі́р, ‑у, м.

1. Трапічная травяністая расліна сямейства імбірных з мясістым коранем, багатым на эфірны алей.

2. Прыправа з карэння гэтай расліны.

[Ням. Ingber.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ры́льца, ‑а, н.

1. Памянш.-ласк. да рыла.

2. Верхняя частка песціка расліны, куды пападае пылок. Пылок з тычынкі пападае на рыльца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

со́ртнасць, ‑і, ж.

1. Тое, што і гатунковасць. Сортнасць тавараў.

2. Прыналежнасць да высокага або каштоўнага сорту (пра культурныя расліны). Сортнасць пшаніцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сукуле́нты, ‑аў; адз. сукулент, ‑у, М ‑нце, м.

Шматгадовыя расліны з тоўстым сакавітым лісцем або сцёбламі, што ўтрымліваюць шмат вады і слізі.

[Лац. succulentus — сакавіты.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тапіёка, ‑і, ДМ ‑піёцы, ж.

1. Крухмалістае рэчыва, якое здабываецца з клубняў расліны маніёку.

2. Мука або крупы з гэтага рэчыва.

[Партуг. tapioca.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)