праваздо́льны, -ая, -ае (афіц.).

Здольны ажыццяўляць якія-н. правы і адказваць за свае ўчынкі.

Праваздольная асоба.

|| наз. праваздо́льнасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

правапаруша́льнік, -а, мн. -і, -аў, м. (афіц.).

Асоба, вінаватая ў правапарушэнні, якая парушыла закон.

|| ж. правапаруша́льніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

фарао́н, -а, мн. -ы, -аў, м.

Тытул старажытнаегіпецкіх цароў, а таксама асоба, якая мае гэты тытул.

|| прым. фарао́наўскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

маркгра́ф, ‑а, м.

Гіст. Тытул правіцеля маркі ​2 (у 1 знач.); асоба, якая мае такі тытул. // Спадчынны тытул некаторых германскіх князёў; асоба, якая мае такі тытул.

[Ням. Markgraf.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эды́л, ‑а, м.

1. У старажытным Рыме — службовая асоба, якая ажыццяўляла нагляд за будаўніцтвам і ўтрыманнем храмаў, дарог, рынкаў і пад.

2. перан. Важная службовая асоба.

[Лац. aedilis.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

правапаруша́льнік, ‑а, м.

Асоба, якая парушыла права; злачынец.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

абвяшча́льнік, ‑а, м.

Асоба, якая абвяшчае што‑н.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адзінанача́льнік, ‑а, м.

Асоба, якая мае права адзінаначалля.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

выдаве́ц, ‑даўца, м.

Асоба, якая выдае творы друку.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

псіханеўро́тык, ‑а, м.

Асоба, якая хварэе на псіханеўроз.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)