ма́нтыя, -і, мн. -і, -тый, ж.
1. Доўгая шырокая адзежына ў выглядзе плашча.
Чорная м.
2. Складка скуры ў некаторых беспазваночных жывёл, якая звычайна ўтрымлівае жабры (спец.).
3. Унутраная сфера Зямлі, якая знаходзіцца паміж зямной карой і ядром (спец.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
сто́лка, -і, ДМ -лцы, мн. -і, -лак, ж.
Слой, пласт, складка чаго-н.; рэдзь.
◊
У адну столку (у дзве, тры і г.д. столкі) — у адзін (два, тры і г.д.) разы.
Скласці матэрыю ў дзве (тры) столкі (у некалькі разоў).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
паве́ка, ‑а, н.
Рухомая складка скуры, якая прыкрывае вока. Апусціць павекі. □ Іван Паўлавіч падняў вочы з-пад тоўстых прыпухлых павек. Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ка́нцік м.
1. уменьш. ка́нтик; см. кант I;
2. разг. скла́дка (на брюках)
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
са́льнікавы, ‑ая, ‑ае.
Спец.
1. Які мае адносіны да сальніка (у 1 знач.). Сальнікавая складка брушыны.
2. Які мае адносіны да сальніка (у 2 знач.). Сальнікавая ўтулка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
губа́¹, -ы́, мн. гу́бы і (з ліч. 2, 3, 4) губы́, губ, Д -а́м, ж.
Скурна-мускульная рухомая складка, якая ўтварае край рота.
Верхняя г.
Сціснуць губы.
Кусаць губы (таксама перан.: выражаць злосць, незадавальненне).
|| памянш. гу́бка, -і, ДМ -бцы, мн. -і, -бак, ж.
|| прым. губны́, -а́я, -о́е.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Кука́рда ’бант, складка’ (ТСБМ, Шпіл.). Да какарда. Кантамінацыя з кука 2 (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
фа́лда, ‑ы, ДМ ‑дзе, ж.
1. Трубкападобная складка на адзенні. Светлая спадніца густымі фалдамі ападала ў .. [Рыты] вакол ног. Чорны.
2. Задняе крысо адзежы (пінжака, мундзіра, фрака і пад.).
[Польск. fałda.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
маршчы́на, ‑ы, ж.
Складка, згіб на скуры твару, цела. Мінуў яшчэ адзін суровы год, Яшчэ гусцей укрылі твар маршчыны — Сляды выпрабаванняў і нягод Маіх уласных і маёй краіны. Глебка. Калі горад быў толькі закладзены, стары ледзь не штодня выходзіў за агароды, прыкладваў да ілба перавітую маршчынамі далонь і глядзеў у той бок, дзе пачыналася гэтае незвычайнае будаўніцтва. Кулакоўскі. // перан. Складка, упадзіна, якая ўтварылася на паверхні чаго‑н. Вароны гладзяць ворыва маршчыны, Клубіцца пара ад пластоў зямных... Звонак.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
паразяўля́ць, ‑яе; ‑яем, ‑яеце, ‑яюць; зак., што.
Разявіць (рот, пашчу) — пра ўсіх, многіх. Раты паразяўлялі ўсе, недасмактаныя цыгаркі самасейныя ў вуснах засталіся. Нікановіч. Эма паднялася ды так складка адказала, што мы ўсе раты паразяўлялі. Лупсякоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)