пунктуацы́йны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да пунктуацыі. Пунктуацыйны разбор сказа.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пыта́льнік, ‑а, м.

Знак прыпынку (?), які ставіцца ў канцы пытальнага сказа.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

член м., в разн. знач. член;

адчува́ць сто́мленасць ва ўсіх ~нах — чу́вствовать уста́лость во всех чле́нах;

правадзе́йны ч. Акадэ́міі наву́к — действи́тельный член Акаде́мии нау́к;

○ ч. ска́за — грам. член предложе́ния;

ч. прапо́рцыі — мат. член пропо́рции;

неазнача́льны ч. — грам. неопределённый член;

аднаро́дныя ~ны ска́за — грам. одноро́дные чле́ны предложе́ния;

гало́ўныя ~ны ска́за — грам. гла́вные чле́ны предложе́ния;

дада́ныя ~ны ска́за — грам. второстепе́нные чле́ны предложе́ния

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

э́ліпсіс, -а, мн. -ы, -аў, м.

У мовазнаўстве: рытарычная фігура, якая заключаецца ў пропуску якога-н. члена сказа, што лёгка ўзнаўляецца з кантэксту.

|| прым. эліпты́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пабудо́ва, -ы, мн. -ы, -до́ў, ж.

1. гл. будаваць.

2. Будова (у 1 знач.); структура, канструкцыя.

П. сказа.

Жалезабетонная п.

3. Вучэнне, тэорыя, сістэма разважанняў (кніжн.).

Лагічныя пабудовы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Сказо́к ‘невялікая трэшчына’ (мядз., Нар. словатв.), ‘невялікая трэшчына, невялікі асколак’ (Сл. рэг. лекс.). Дэрыват ад сказа, сказ або ад сказіць < казіць з суф. ‑ок.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

второстепе́нный

1. другара́дны; (побочный) пабо́чны;

2. / второстепе́нный член предложе́ния грам. дада́ны член ска́за.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

аднаро́дны, -ая, -ае.

Які належыць да таго самага роду, разраду; аднолькавы.

Аднародныя паняцці.

○

Аднародныя члены сказа — у граматыцы: якія выконваюць у сказе аднолькавую сінтаксічную функцыю.

|| наз. аднаро́днасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

сема́нтыка, -і, ДМ -тыцы, ж.

1. У мовазнаўстве: значэнне, сэнс (моўнай адзінкі).

С. слова.

С. сказа.

С. граматычных форм.

2. Тое, што і семасіялогія.

|| прым. семанты́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

і¹, злуч.

1. спалучальны. Злучае аднародныя члены сказа, а таксама часткі складаназлучанага сказа.

Мір і дружба.

На дварэ было і сыра, і холадна.

Пачатак быў зроблены, і, трэба сказаць, пачатак нядрэнны.

2. пералічальны. Злучае асобныя члены пералічэння.

І шыла, і мыла, і прала, і ткала — і ўсё языком (з нар.).

3. выніковы. Злучае сказы, якія суадносяцца як дзеянне і вынік.

Прайшоў дождж, і трава адразу зазелянела.

4. супраціўны. Злучае сказы і члены сказа ў супраціўным паведамленні.

Мужчына, і плача.

Ён хацеў стаць на ногі і ўпаў.

5. уступальны. Ужыв. ў знач., блізкім да злучніка «хоць» («хаця»).

І не складаная задача, а падумаць над ёй трэба.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)