раскаці́цца, 1 і 2 ас. не ўжыв., -ко́ціцца; зак.
1. Пакаціцца ў розныя бакі.
Мячы раскаціліся па падлозе.
2. Пакаціўшыся, разгарнуцца, раскруціцца.
Дыван раскаціўся на ўсю хату.
3. Прагучаць моцна, раскаціста.
Рэха раскацілася ў гарах.
|| незак. раско́чвацца, -аецца.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
шыракадзю́бы, ‑ая, ‑ае.
Які мае шырокую дзюбу. — Паплылі! — гукнуў, як рэха, Папугай шыракадзюбы. Лужанін.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Во́дгул ’рэха’ (Пал.). Укр. ві́дгул ’тс’. Прэфіксальнае ўтварэнне ад гул (гл.) па ўзору водклік, водсвет і г. д. Во́дгулле ’водгалас’ (БРС), во́дгульля ’рэха’ (Бяльк.) ад водгул з суф. зборн. ‑ьje.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
нямо́ўчны, ‑ая, ‑ае.
Тое, што і несціханы (у 1 знач.). Зямля разносіць працяжнае нямоўчнае рэха. Няхай.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Лёха, лёхо ’рэха’ (баранав., Сл. паўн.-зах.). Гл. ля́хат.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
зачарава́насць, ‑і, ж.
Стан зачараванага (зачарованага). Рэха данесла .. трывожны голас [сястры] да маіх вушэй і працверазіла ад зачараванасці. Пальчэўскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Ліхвэйтар ’яфрэйтар’ (Мал.). Сапсаванае народнае яфрэйтар (гл.) з пратэтычным лʼ‑ (параўн. ле́ха ’рэха’).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
адгало́сак, -ску, мн. -скі, -скаў, м.
1. Рэха, водгулле.
Плывуць адгалоскі ад песень.
2. чаго. Аслаблены адлегласцю гук чаго-н.
Адгалоскі грому.
3. перан., чаго. Тое, у чым выяўляюцца сляды ўплыву, уздзеяння чаго-н.; што з’яўляецца вынікам чаго-н., адказам на якія-н. з’явы, падзеі.
Паэма з’явілася адгалоскам грамадскіх падзей.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Пагалоска ’чуткі, размовы, якія перадаюцца; рэха’ (ТСБМ), ’чуткі’ (Нас., Бяльк., Яруш., Сцяшк.), по́голос ’водгук’, поголо́ска ’чутка’ (ТС). Рус. па́голос, па́голосок ’адгалоска’, укр. по́голос, поголо́ска ’чуткі, размовы’, польск. pogłos ’водгук, рэха’, pogłoska ’чуткі, размовы’, серб.-харв. устар. по̀глāсје ’звестка, весць’. Да голас (гл.), прэфіксальным або канфіксальным спосабам словаўтварэння (гл. Сцяцко, Афікс. наз., 227, 241).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
во́дгук, -у, мн. -і, -аў, м.
1. Адбіццё гуку, водгулле, рэха.
2. Слабы гук, які даносіцца здалёку.
В. страляніны.
3. перан. Спачувальныя адносіны, салідарнасць з чым-н.
Знайсці в. у сэрцы.
В. на чужое гора.
4. перан., чаго. Тое, што з’яўляецца вынікам чаго-н., адказам на якія-н. падзеі, з’явы.
Водгукі мінулага.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)