бязма́тачны, ‑ая, ‑ае.

У пчалярстве — які застаўся без маткі (пра вулей, рой).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адро́ек, ‑ройка, м.

Малады рой пчол, які нядаўна аддзяліўся ад старога роя.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зраі́ць, зраю, зроіш, зроіць; зак., каго-што.

Злучыць у адзін рой. Зраіць пчол.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рои́ться

1. (образовывать рой) раі́цца;

2. прям., перен. лята́ць ро́ем, раі́цца.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сцішэ́лы, ‑ая, ‑ае.

Які сцішэў, прыціх. Імклівых маланак сцішэлы рой Нясуць тыя [кавальскія] рукі з сабой. Сіпакоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

авадзе́нь, ‑дня, м.

Двухкрылае насякомае, лічынкі якога паразітуюць у целе жывёл. А авадні, як рой пчаліны, Сляпіцай лезуць да скаціны. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Міта́цца, зьміта́цца ’вылецеўшы з вулля, садзіцца (пра рой)’, метаві́шча, мітаві́шча ’месца, дзе сеў рой’, ’месца, дзе на пашы начуюць коні’ (слаўг., Нар. сл.). Да мятаць 1 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ро́енне ’мроіва’ (Юрч. Вытв.). Да рой, раі́цца (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Слабня́к ‘апошні асенні рой’ (Анох.). Да слабы (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

мушы́ны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да мухі, уласцівы мухам. На сцяне вісеў партрэт старога рабіна ў ярмолцы, увесь у мушыных сляд[ах]. Бядуля. // Які складаецца з мух. Мушыны рой.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)