сыпу́часць, ‑і, ж.

Уласцівасць сыпучага. Сыпучасць пяску.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

столь, -і, ж.

1. Верхняе ўнутранае пакрыццё памяшкання, процілеглае падлозе.

Пафарбаваная с.

2. Паверхня гэтага пакрыцця з боку гарышча.

Насыпаць пяску на с.

◊

Пад столь — вельмі высокі.

|| прым. сто́левы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

сырава́тасць, ‑і, ж.

Уласцівасць і стан сыраватага. Сыраватасць пяску.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

панамыва́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; -а́ны; зак.

1. чаго. Намыць, памыць вялікую колькасць чаго-н.

П. бялізны.

2. чаго і што. Нанесці хвалямі многа чаго-н.

П. пяску.

3. чаго. Здабыць у вялікай колькасці.

П. золата.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

раство́р, -у, мн. -ы, -аў, м.

1. Вадкасць, атрыманая растварэннем якога-н. рэчыва ў вадзе або іншай вадкасці.

Содавы р.

2. У будаўнічай справе: вязкая цестападобная сумесь цэменту, пяску і вады.

|| прым. раство́рны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

наасо́ўвацца, ‑аецца; зак.

Асунуцца ў вялікай колькасці. Наасоўвалася пяску з берага.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пескава́ты, ‑ая, ‑ае.

З вялікай колькасцю пяску. Пескаватыя глебы. Пескаватае рэчышча.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пясчы́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.

Крупінка пяску.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

срэбрано́снасць, ‑і, ж.

Наяўнасці ўтрыманне срэбра (у горнай пародзе). Срэбраноснасць пяску.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шклава́льнасць, ‑і, ж.

Спец. Здольнасць шклавацца. Шклавальнасць пяску. Шклавальнасць белай гліны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)