шумі́ха, -і, ДМ -місе, ж. (разм., неадабр.).
Залішне ажыўленае абмеркаванне чаго-н. (часцей падзеі, звычайна з мэтай прыцягнуць асаблівую ўвагу да чаго-н.).
Узняць шуміху вакол чаго-н.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
прысса́ць, ‑есу, ‑ссеш, ‑ссе; ‑сеем, ‑ссяце; зак., што.
Ссаннем прыцягнуць, прыціснуць да сябе.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
привле́чь сов.
1. прыцягну́ць; (к участию в чём-л. — ещё) залучы́ць; (вовлечь) уцягну́ць (у што);
2. (увлечь) прыцягну́ць, прыва́біць;
3. (склонить) схілі́ць; см. привлека́ть.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
нашуме́ць, -млю́, -мі́ш, -мі́ць; -мі́м, -міце́, -мя́ць; -мі́; зак.
1. Нарабіць шуму; накрычаць на каго-н.
Залішне н.
2. перан. Выклікаць многа размоў, прыцягнуць да сябе агульную ўвагу.
Вось нашумела гэта справа.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
супербаяві́к, ‑баевіка, м.
Фільм, разлічаны на тое, каб прыцягнуць масы гледачоў пышнасцю пастаноўкі, удзелам кіназорак.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
◎ Прыця́жыч ’прыстасаванне для датыкання красён’ (ТС). Да прыцягнуць < цягнуць (гл.). Аб суфіксацыі гл. Сцяцко, Афікс. наз., 45.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
папрывалака́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго-што і чаго.
Разм. Прывалачы, прыцягнуць усё, многае. // Сілаю прымусіць прыйсці ўсіх, многіх.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
нацяга́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; -а́ны; зак.
1. чаго. Прынесці, прыцягнуць за некалькі прыёмаў.
Н. вады ў лазню.
2. чаго. Украсці за некалькі прыёмаў у якой-н. колькасці (разм.).
3. каго (што). Пакараць, цягаючы за вушы, валасы (разм.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Прына́дзіць ’прыцягваючы ўвагу чым-небудзь (звычайна кормам), прымусіць наблізіцца (птушку, рыбу, жывёл); прыцягнуць да якой-небудзь справы’ (ТСБМ, Нас., Др.-Падб., Растарг., Шатал., ТС), прына́дыты ’прыцягнуць, завабіць’ (Клім.); сюды ж зваротнае прына́дзіцца ’пайсці на прынаду (пра птушак, рыб, жывёл)’; разм. ’прызвычаіцца быць, бываць дзе-небудзь; панадзіцца, унадзіцца’ (ТСБМ, Нас., Байк. і Некр.; маг., Янк. 2, Ян.; пух., Сл. ПЗБ), таксама перан. прыно́дзіцца ’ўладкавацца, прыстасавацца, прыладзіцца’ (палац., Жыв. НС), ст.-бел. принажоный ’прываблены’. Верагодна, да прасл. *prinaditi (sę), прэфіксальнага ўтварэння ад *naditi (гл. на́дзіць). Стараж.-рус. принадити ’прыбавіць, далучыць; прыцягнуць, прывязаць’, рус. смал., бранск. прина́дить ’прынадзіць жывёлу (звычайна кормам-прынадай)’, дан. ’прывабіць, прыцягнуць да сябе ўвагу’, укр. прина́дити ’прынадзіць, прывабіць’, прина́дитися ’панадзіцца’ прина́дність ’прывабнасць; прыгажосць’, прина́дний ’спакуслівы, прывабны’, прина́дно ’спакусліва, прынадна, прывабна’. Параўн. польск. przynęcić ’тс’ (< *nǫtiti > nęta) ’прынада’, якое можна параўнаць з нуціць ракі ’прынаджваць, лавіць ракаў’ (Ласт., пад словам рак).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
папрыця́гваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго-што.
Разм. Прыцягнуць, даставіць куды‑н. усё, многае або ўсіх, многіх. Папрыцягваць жэрдкі ў двор.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)