міно́р, -у, м.
1. Музычны лад, акорд якога грунтуецца на малой тэрцыі (спец.).
2. перан. Сумны, прыгнечаны настрой (разм.).
Быць у міноры.
|| прым. міно́рны, -ая, -ае.
М. настрой.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
пані́клы, -ая, -ае.
1. Схілены, прыгнуты.
Паніклая ад гарачыні расліннасць.
2. перан. Прыгнечаны; разбіты духоўна.
Чалавек стаяў п.
Выгляд у жанчыны быў п. і разгублены.
|| наз. пані́класць, -і, ж.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
дэпрэ́сія, ‑і, ж.
1. Заняпад, застой гаспадаркі ў капіталістычнай краіне. Эканамічная дэпрэсія.
2. Хваравіта прыгнечаны душэўны стан чалавека.
[Ад лац. depressio — прыгнечанне.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
няшча́сны, -ая, -ае.
1. Які церпіць гора, бяду, перажывае няшчасце.
Н. чалавек.
2. Які з’яўляецца няшчасцем, заключае ў сабе няшчасце.
Н. выпадак.
3. Які прыносіць няшчасце або прадвяшчае яго.
Н. дзень.
4. Які выражае прыгнечаны, гаротны і пад. стан.
Н. выгляд.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Луні́ца ’пасіўны, прыгнечаны’ (віл., Сл. ПЗБ). Да лунь 3 (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
паны́лы, ‑ая, ‑ае.
1. Які мае хмурны, прыгнечаны настрой; сумны, маркотны. Іван сеў, кінуўшы на дол скуранку, побач спынілася панылая, здалося, разгубленая Джулія. Быкаў. // Які выражае хмурны, прыгнечаны настрой. — Пайграй... — панылым голасам прамовіў Сымон. — Пайграй... Чарнышэвіч. Саўчанка адразу абмяк, запалыя, пачырванелыя.. вочы сталі яшчэ больш безуважлівымі і панылымі. Лупсякоў. // Прасякнуты хмурнасцю, прыгнечанасцю; бязрадасны. Каторы ўжо раз за гэтыя суткі ўсеабдымнай тугою ахоплівала.. [Клімчанку] гэтая панылая думка. Быкаў.
2. Які выклікае хмурны, прыгнечаны, тужлівы настрой. Марудна цягнуўся панылы, змрочны дзень. Асіпенка. [Ярмоленка] з тугой глядзеў на гэтыя агні, на вуліцу, якая здавалася яму нязвыкла шырокай і панылай. Сіўцоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
приши́бленный разг.
1. прич., прил. (убитый) забі́ты;
2. прич., прил. (ушибленный) уда́раны; прыбі́ты;
3. прил., перен. прыгне́чаны;
приши́бленный вид прыгне́чаны вы́гляд.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
угнета́емый
1. прич. які́ (што) прыгнята́ецца;
2. прил. (угнетённый) прыгне́чаны.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
прыгне́чанне, ‑я, н.
1. Дзеянне паводле дзеясл. прыгнесці — прыгнятаць (у 2 знач.).
2. Прыгнечаны, змрочны стан. Бесперапынны стан псіхікі ў напружаным прыгнечанні можа знішчыць у чалавеку імкненне. Чорны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
зату́каны, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад затукаць.
2. у знач. прым. Разм. Запужаны, прыгнечаны, забіты. Князю было прыкра, што яго чалядзінец такі затуканы і баязлівы. Гарэцкі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)