каўбо́й, ‑я, м.

Конны пастух у Паўночнай Амерыцы.

[Англ. cowboy ад cow — карова і boy — хлопчык.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аўча́р, ‑а, м.

Чалавек, які даглядае авечак; авечы пастух.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пасту́шка, ‑і, ДМ ‑шцы; Р мн. ‑шак; ж.

Жан. да пастух.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сівабро́вы, ‑ая, ‑ае.

З сівымі бровамі. Загарэлы, сівабровы Наш заслужаны пастух. Панчанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пага́слы, ‑ая, ‑ае.

Які пагас. Пастух змоўк і адкінуў убок пагаслую папяросу. Паслядовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адагна́цца, адганю́ся, адго́нішся, адго́ніцца; адгані́ся; зак.

1. Адагнаць каго-н., прымусіць пайсці прэч.

Дзеці лезуць да машыны — не а.

2. Гонячы (жывёлу), аддаліцца, адысці куды-н.

Пастух адагнаўся са статкам на два кіламетры ад вёскі.

|| незак. адганя́цца, -я́юся, -я́ешся, -я́ецца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

агаро́дніца, ‑ы, ж.

Жан. да агароднік. Воўк не пастух, а свіння не агародніца. Прыказка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Скердзь, скерць ‘галоўны пастух’ (гродз., тальм., трак., Сл. ПЗБ), скерць ‘авечы пастух’ (Сцяшк. Сл.), ст.-бел. скердь (skierdź) ‘наёмная праца’ (Яблонскіс), польск. дыял. skʼercʼ ‘вясковы пастух, старшы пастух’. Выводзяць з літ. skėr̃džius, ker̃džius ‘пастух’, што ўзыходзіць да і.-е. *kerdh‑ ‘чарга, стойла, статак’ (Фрэнкель, 242; Сабаляўскас, LKK, 12, 7 і наст. Лаўчутэ, Балтизмы, 33). Анікін (Опыт, 279) мяркуе пра польскае пасрэдніцтва, што патрабуе дадатковай аргументацыі.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

каро́ўніца, ‑ы, ж.

Абл. Жанчына, якая даглядае кароў, даглядчыца жывёлы. Кароўніца будзе шукаць, дзе пастух падзеўся? Васілевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вераўча́ны, ‑ая, ‑ае.

Зроблены з вяроўкі. Вераўчаная аброць. □ Ішоў, памахваючы доўгай вераўчанай пугай, яшчэ санлівы хлопец-пастух. Мележ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)