тустэ́п, ‑а, м.
Амерыканскі парны бальны танец з двухдольным размерам, які быў пашыраны ў пачатку 20 ст. у Еўропе; музыка гэтага танца.
[Англ. two-step ад two — два і step — крок.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ляво́ніха, ‑і, ДМ ‑нісе, ж.
Беларускі парны народны танец, а таксама музыка да гэтага танца. У лявонісе імклівай Пары стройныя ідуць. Броўка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
та́нга, нескл., н.
Парны бальны танец свабоднай кампазіцыі з энергічным, выразным рытмам, а таксама музыка да гэтага танца. Тым часам гарманіст зайграў танга. Асіпенка.
[Ісп. tango.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
рок-н-ро́л, ‑а, м.
Дынамічны парны танец амерыканскага паходжання, для якога характэрны харэаграфічныя падтрымкі і наўмысная нядбайнасць партнёра да партнёршы; музыка да гэтага танца.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
блюз, -а, мн. -ы, -аў, м.
Жанр джазавай музыкі, які адлюстроўвае лад і рытмы павольных лірычных песень амерыканскіх неграў, а таксама парны танец у рытме такой музыкі.
Іграць б.
Танцавальны б.
Музыка ў стылі б.
|| прым. блю́завы, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Парня́ты ’двайняты’ (Юрч.), парня́та ’тс’ (Сцяшк.). Да па́рны < па́ра 2 (гл.), утворанае па ўзору двайняты.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
разе́ц, -зца́, мн. -зцы́, -зцо́ў, м.
1. Рэжучы інструмент для апрацоўкі металу, дрэва і іншых цвёрдых матэрыялаў.
Р. скульптара.
2. Пярэдні парны зуб плоскай формы.
Сківіца мае чатыры разцы.
3. перан. Пра майстэрства, манеру, стыль скульптара.
Адразу бачны р. мастака.
|| прым. разцо́вы, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Тустэ́п ‘амерыканскі парны бальны танец і музыка да яго’ (ТСБМ, Мова Сен.). Ад англ. two steps ‘два крокі’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Кірна́ты 1 ’вілаваты, сукаваты’, ’парны, з раздвоеным караняплодам’, ’крываногі’ (Сл. паўн.-зах.). Гл. кірпа.
◎ Кірна́ты 2 ’невысокі’ (Шатал.). Гл. кірпатых, кірпа.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
ду́жка, -і, ДМ -жцы, мн. -і, -жак, ж.
1. гл. дуга.
2. Ручка або якая-н. іншая частка прадмета ў форме невялікай дугі.
Д. замка.
3. Па́рны знак прыпынку або матэматычны знак у выглядзе вертыкальнай рысы (прамой, закругленай, фігурнай).
Круглыя дужкі.
Квадратныя дужкі.
Фігурныя дужкі.
Узяць у дужкі.
Вынесці за дужкі.
Раскрыць дужкі.
|| прым. ду́жачны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)