насто́йка, -і, ДМ -то́йцы, мн. -і, -то́ек, ж.

1. Спіртны напітак, настоены на ягадах або травах.

Вішнёвая н.

2. Тое, што і настой (у 1 знач.).

Валяр’янавая н.

|| прым. насто́ечны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ажы́навы, ‑ая, ‑ае.

Які мае дачыненне да ажыны. Ажынавы куст. // Прыгатаваны з ажын. Ажынавы настой. Ажынавае варэнне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зе́лле, -я, н. (разм.).

1. Тое, што і пустазелле.

2. Травы як корм для жывёлы; ахрап’е.

Насячы зелля.

3. Лекавыя травы, а таксама настой на іх для лячэбных мэт; зёлкі.

Варыць з.

Лячыцца зеллем.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Стульду́пка ‘расліна стрэлкі; настой з гэтай травы’ (паст., Сл. ПЗБ). Да стуліць (гл.) і дупа (гл.), бо настой расліны выкарыстоўваецца як сродак ад паносу. Хутчэй за ўсё, запазычана з польск. stulidupka ‘расліна Capsella bursa pastoris; Sisymbrium sophia’ (Варш. сл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

паласка́нне, ‑я, н.

1. Дзеянне паводле дзеясл. паласкаць (у 1, 2 знач.).

2. Лекавая вадкасць (настой, раствор і пад.), якой палошчуць рот, горла.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

насто́яцца, ‑стоіцца; зак.

Утварыць настой, настойку. Вішні настояліся. □ Гаспадар паставіў на стол чайнік, а каб чай лепей настояўся, пакрыў чайнік старым адвакацкім капелюшом. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зе́лле ср., разг.

1. сорняки́ мн.;

2. зелёный корм;

3. (настой на травах) зе́лье, сна́добье, лека́рство

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

рамо́нак, -нку і -нка, м.

1. -нку. Травяністая расліна сямейства складанакветных з адзіночнымі кветкамі, у якіх пялёсткі звычайна белыя, а сярэдзіна жоўтая.

2. -нка, мн. -нкі, -нкаў. Кветка гэтай расліны.

3. -нку. Лекавы настой або высушаныя кветкі гэтай расліны.

Паласкаць горла рамонкам.

|| прым. рамо́нкавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

эліксі́р, -у, м.

1. Выцяжка з раслін або моцны настой на спірце, кіслотах і пад., ужыв. ў медыцыне, касметыцы.

Рамонкавы э.

2. перан. Пра тое, што бадзёрыць, дае тонус жыццю.

Узбадзёрыцца эліксірам.

◊

Эліксір жыцця — чарадзейны напітак, які імкнуліся атрымаць алхімікі для таго, каб захаваць маладосць.

|| прым. эліксі́рны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Квя́ты ’краскі’ (Касп., Мал., Нар. словатв., Янк. Мат.), ’вазоны’ (Сл. паўн.-зах.), ’настой з кветак’ (Сл. паўн.-зах.). Да квят (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)