іерамана́х, ‑а, м.

Манах у сане свяшчэнніка.

[Грэч. hieromonachos.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

схі́мнік, ‑а, м.

Манах, які прыняў схіму.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

расстры́га, -і, ДМ -у, мн. -і, -ры́г і -аў, м.

Служыцель рэлігійнага культу, пазбаўлены царкоўнага сану, або манах, пазбаўлены манаства.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ке́лар, ‑а, м.

Манах, які ведае гаспадаркай манастыра; эканом.

[Ад лац. cellarius.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

трапе́знік, ‑а, м.

Манах, што назірае за манастырскай трапезай.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

факі́р, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Мусульманскі манах, які даў абяцанне жабраваць; дэрвіш.

2. Вандроўны фокуснік ці дрэсіроўшчык.

|| прым. факі́рскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

скі́тнік, ‑а, м.

Манах або старавер, які жыве ў скіце; пустэльнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дэ́рвіш і дэрві́ш, ‑а, м.

Мусульманскі манах, які вядзе аскетычны спосаб жыцця.

[Перс. därvīs — жабрак.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

расстры́га, ‑і, м.

Служка рэлігійнага культу, пазбаўлены сану, або манах, пазбаўлены манаства.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

черне́ц церк., уст. мана́х, -ха м., чарне́ц, род. чарняца́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)