Verbum

бальні́ца, -ы, мн. -ы, -ні́ц, ж.

Медыцынская ўстанова для стацыянарнага лячэння хворых.

|| прым. бальні́чны, -ая, -ае.

Бальнічнае адзенне.

○

Бальнічны ліст — дакумент аб часовай непрацаздольнасці.

рэнтгенало́гія, -і, ж.

Раздзел медыцыны, які займаецца вывучэннем прымянення рэнтгенаўскіх прамянёў для даследавання ўнутраных органаў, для дыягностыкі захворванняў і іх лячэння.

|| прым. рэнтгеналагі́чны, -ая, -ае.

прыхадны́, -а́я, -о́е.

Які з’яўляецца куды-н. на час для выканання абавязкаў, для лячэння, але не жыве, не знаходзіцца там пастаянна.

Прыхадная нянька.

Прыхадныя хворыя.

гамеапа́тыя, -і, ж.

Метад лячэння хваробы малымі дозамі таго лякарства, якое ў вялікіх дозах выклікае ў чалавека прыметы гэтай хваробы.

|| прым. гомеапаты́чны, -ая, -ае.

Гомеапатычная доза.

во́дпуск, -у, мн. -і, -аў, м.

1. гл. адпусціць.

2. Часовае вызваленне ад працы для адпачынку, лячэння і пад.

Узяць чарговы в.

Знаходзіцца ў водпуску.

Дэкрэтны в.

курсо́ўка, -і, ДМ -со́ўцы, мн. -і, -со́вак, ж.

Дакумент на права лячэння і харчавання на курорце, звычайна без забеспячэння жыллём.

|| прым. курсо́вачны, -ая, -ае.

Курсовачныя хворыя.

проціпаказа́нне, -я, мн. -і, -яў, н. (спец.).

1. Паказанне, якое пярэчыць паказанню другога.

2. Прымета, якая паказвае на шкоднасць прымянення якога-н. лякарства, лячэння.

Проціпаказанні супраць антыбіётыкаў.

знаха́р, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.

Лекар-самавучка, які карыстаецца ўласнымі спосабамі лячэння: замовамі, травамі і пад.

|| ж. знаха́рка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак.

|| прым. знаха́рскі, -ая, -ае.